Wie heeft de sterkste kop?

Tijdritdag in de Tour. Niet-wielerliefhebbers, sowieso betreurenswaardige types, snappen de lol ervan niet. Ze denken dat ze kijken naar mannen die zo hard mogelijk fietsen.

Vreemd. Het is zó veel meer dan dat, natuurlijk.

Hard fietsen gaat niet om hard fietsen. Het gaat niet om spieren, maximale zuurstofopname of rode bloedlichaampjes. En ook niet om aerodynamica. Ben je mal.

Het enige dat telt: psychologie. Of in wielertermen: de moraal.

Terug naar vandaag: Victor Campenaerts haalt Gianni Moscon in. Groot voordeel, zegt José. Ja, even uit de wind, zegt Renaat.

Nee, nee, zegt José. In het koppie.

En zo is het. Tijdrijden is een denksport. Bewijs: het niet-erkende werelduurrecord omdat de renner een ‘lijn’ liet ‘projecteren’ voor zich. Het was, zoals Tim Krabbé schreef, de officiële erkenning van de psyche als factor in de koers.

En zo is het. Alles is psychisch.

Ik grap wel eens: ‘Pijn is een emotie’. Maar het is waar: de sterkste kop wint.

Heerlijke discipline.