Zondag wordt Milaan-Sanremo verreden. Een koers die qua doodse saaiheid alleen maar met Milaan-Sanremo te vergelijken valt, omdat geen enkele koers haar op dat vlak overtreft. Aldus de overlevering.
De kans is niet onbestaande dat u Milaan-Sanremo met doodse saaiheid associeert. Maar dan vergist u zich. Milaan-Sanremo is de moeder van alle koersen. In geen enkele andere koers komt de echte schoonheid van wielrennen beter tot uiting. Die ogenschijnlijke saaiheid is de façade van een complexe realiteit die niet zomaar in een tweet uit te drukken valt. En dus zal u op Twitter dingen te lezen krijgen als ‘Gaap’, ‘Ik mis de Strade Bianche’ en ‘Milaan-Sanremo kan wel een Bos van Wallers gebruiken’.
Maar Milaan-Sanremo zonder het ellenlange wachten, is Milaan-Sanremo niet. Een voor de buitenstaander kennelijk monotone vertoning kruipt langzaam naar een climax die niet te voorspellen valt. Milaan-Sanremo is als een boek waarin schijnbaar niets gebeurt met een knetterend slot, wat op dat moment zich uitspint in een gelaagde roman, waardoor je hem meteen wilt herlezen omdat je beseft tijdens het lezen slechts een fractie echt te hebben begrepen.
Wie het langst wacht, wordt het hardst beloond. Doorgaans een tactiek waarmee je in Milaan-Sanremo niet kansloos bent. Maar bovenal een devies om als wielerliefhebber Milaan-Sanremo optimaal te beleven. Wie zijn televisie aanzet op 10 kilometer van de streep en alleen de actie (wat heet enkele demarrages en een sprint) meekrijgt, zal de essentie van Milaan-Sanremo nooit vatten en blijft steken in de oppervlakkigheid van de beelden op tv. Wielrennen is meer dan die ene flitsende uitval van Cancellara. Wie met andere woorden naar Milaan-Sanremo kijkt, doet dat vanaf wanneer de rechtstreekse uitzending begint.
Er zijn nog wel meer redenen te bedenken waarom Milaan-Sanremo de essentie van koers het beste vat. Geest en lichaam moeten één zijn. Waar je de Ronde van Vlaanderen of Parijs-Roubaix kan winnen door domweg met je krachten te woekeren alsof ze onuitputbaar zijn en al op 60 kilometer van de aankomst op kop begint te sleuren, mag je in Milaan-Sanremo al blij zijn dat je dan nog de Cipressa overleeft.
Milaan-Sanremo is de koers bij uitstek die laat zien dat wielrennen niet zomaar blind de pedalen geselen is. Hashtag De Renner van Tim Krabbé. Hierom zullen Sep Vanmarcke, Greg Van Avermaet of Tom Boonen nooit Milaan-Sanremo winnen. Zij komen uit een wielergekke regio waar renners met een strijdershart, zij die nooit aflaten, het felst geadoreerd worden. Slimme, lepe coureurs worden er met wantrouwen bekeken, hoewel er niets zo mooi is als een demarrage op het juiste moment van een renner die door iedereen over het hoofd is gezien en die de kunst van het wachten wel verstaat. De laatste Belgische winnaar van Milaan-Sanremo heet niet toevallig Tchmil.
De sterkste renner wint in Milaan-Sanremo niet bij voorbaat. Maar wat is de sterkste renner ook? Die met de grootste VO2max? Die met het indrukwekkendste palmares? Die als eerste aan de afdaling van de Poggio begint? De renner met één troef die deze op het juiste moment weet uit te spelen, wint vaak wel. En dat is vaak een sprinter wiens enige optie is om te wachten en te hopen dat hij wordt teruggebracht naar de kop van de koers. Of Simon Gerrans die voor velen behalve kop van Jut ook een profiteur en een kleine winnaar was toen hij zich in 2012 gewillig liet meeslepen door een aan zijn aura werkende topfavoriet Cancellara en hiervan op een slimme manier gebruik wist te maken.
Dat wielrennen geen spektakelsport is, was en hopelijk nooit zal worden, maar één van verhalen bewijst Milaan-Sanremo. In elke andere sport zou het concept van Milaan-Sanremo zijn afgevoerd vanwege niet flitsend genoeg. Maar in wielrennen overheerst nog steeds de drang naar romantiek. De combinatie van traditie, nostalgie en een finale met duidelijke ijkpunten maken van Milaan-Sanremo zelfs een van de belangrijkste momenten op de wielerkalender. Enkele gekke Vlamingen en Australiërs ten spijt: het wielerseizoen begint nu pas echt.
Een boek met van het eerste tot en met het laatste hoofdstuk actie, spanning en een snelle opeenvolging van belangwekkende gebeurtenissen is niet per se een goed boek. Vergeet dit niet wanneer u zondag voor uw tv in slaap dommelt.