Stoempen, beuken, achtervolgen. Veertig seconden, vijfendertig seconden, één minuut elf. O, het gaat snel, toch weer één minuut veertig. Standhouden, doorbijten, denken aan het tricot dat je al zo lang hebt willen dragen. Het kan van jou zijn. Toch weer een halve minuut erbij. Eindelijk, dan toch. De finishlijn. Het was opnieuw een grote stoelendans der seconden tijdens de achttiende etappe, de monsterrit van deze Giro. Ze vielen vandaag de goede kant op. Wilco Kelderman heeft jandorie eindelijk de roze trui te pakken.
Voor deze etappe heb ik mijn vriendin gevraagd om samen te kijken. Steeds meer kan het de koers haar boeien. Ze volgt de Giro dan ook op de voet aan mijn zijde. Keurig op tijd staat ze voor de deur, vlak voordat de favorieten aan de Passo dello Stelvio beginnen. Je zou kunnen zeggen dat ze door de lopende Giro van de koers is gaan houden, mede door de prestaties van Kelderman. Maar wie haar misschien nog het meest interesseert, is die dekselse Jai Hindley.
Het lag voor de hand, zeker na de melding dat de ‘Franse etappe’ op dag twintig grondig zou worden gewijzigd, dat de koers vandaag zou ontploffen. Niets is achteraf minder waar. Op de Stelvio begon het nog rustig, maar al gauw bleef alleen het topje van de ijsberg van het aanwezige deelnemersveld over. Slachtoffers van het tempo gemaakt door Sunweb waren de roze trui van Joao Almeida (hèhè eindelijk), de arme Domenico Pozzovivo en Vincenzo Nibali, die sowieso al een waardeloze ronde beleeft. Er bleef alleen een viertal over.
De haarspeldbochten van de Stelvio leken als zigzaggende potloodstreken in het witte winterlandschap van de Dolomieten te zijn gekerfd. Een sprookjesachtig decor. Kelderman had Hindley bij zich, Ineos-troef Tao Geoghegan Hart kreeg steun van de onberekenbare Rohan Dennis. Met deze bezetting leek Team Sunweb de resterende concurrenten schaakmat te zetten. Maar Dennis, de man die schijnt te kampen met heftige wisselingen in zijn energiepeil, had vandaag een piek in zijn beleving. De Australische tijdrijder reed zo hard dat Kelderman de controle over zijn missie kwijt leek te raken. Laatstgenoemde stond al snel op breken en moest steeds meer meters prijsgeven.
Een eindeloze, zenuwslopende middag volgde. Voor de kijker, maar in de eerste plaats voor Kelderman zelf. Hij zag op de potloodstreken de drie mannen voor zich meter voor meter uitlopen, dan weer een halve, dan weer een hele haarspeldbocht voor zich uit rijden. Het werd pijnlijk duidelijk dat Sunweb in ieder geval niet alle kaarten op de Amersfoorter zette. Hindley bleef achter het in zwart gehulde duo aanrijden. Waar Kelderman het huilen nader stond dan het lachen, bleef zijn jonge ploeggenoot onbewogen meetrappen. Zelfs het geklungel met zijn jasje deerde hem niet. Hindley was angstaanjagend goed. Ja, ik begreep mijn vriendin wel.
In de afdaling van de Stelvio tel ik samen met Jeroen Vanbelleghem mee of Kelderman iets in kan lopen, terwijl mijn vriendin zich aan de ansichtkaartambiance van de afdaling vergaapt. De zak met zoute stengels hebben we uit paniek opgegeten. Het nagelbijten is begonnen. Ondertussen wordt duidelijk dat Kelderman moet gaan goochelen om roze nog op te eisen. Hij bungelt in het niemandsland tussen de heersers en de geslagen renners van deze etappe. De afdaling, de vallei en de slotklim.
Maar onverschrokken rijdt hij door. Alles in Kelderman kraakt, niets breekt.
Hindley wint de etappe en juicht alsof hij nog een etmaal door had kunnen klimmen. Kelderman komt binnen op een slakkentempo. Het is net genoeg. De secondjes achterstand op Almeida zijn nu de secondjes voorsprong op Hindley en Hart. Zijn positie oogt fragiel, de comfortabele marge is niet meer. Er zou gestrooid worden met minuten op deze dag, had Kelderman voorspeld. Helaas voor hem hebben de anderen dat gedaan. Kelderman, Hindley en Hart staan binnen vijftien tellen van elkaar.
Na afloop, tijdens de interviews, probeert Kelderman zijn frustratie te verbergen. Ja, hij was gewoon in orde vandaag. Maar die Dennis reed hard. En Jai kon wel mee, was zijn constatering. Maar na de vraag over de tactiek van zijn ploeg kan Kelderman geen pokerface meer opzetten. Natuurlijk was het een domper dat zijn Australische ploeggenoot niet op hem wachtte. Dat het met de etappezege van Hindley en de een-twee in het klassement een mooie dag voor de ploeg is, krijgt hij maar net zijn strot uit. Het moet een vreselijk moeilijke dag zijn geweest voor Kelderman.
Je kunt er inderdaad je vraagtekens bij zetten. Had Hindley moeten wachten? Had hij moeten wegrijden en voor zijn eigen kans moeten gaan? Had hij zelf de roze trui kunnen pakken? Uiteindelijk heeft Kelderman zelf de uitkomst bepaald. Door alsnog zo hard, zo vastberaden en zo knap door te blijven klimmen, bleef zijn achterstand klein genoeg. Hij hield zelf zijn eigen kansen op het roze reëel. Hij zorgde er zelf voor dat Hindley niet mócht wegrijden. De hele dag achtervolgen, alleen, op ontketende coureurs en dan toch maar twee minuten verliezen. Hoe knap is dat. Uiteindelijk zou dat de betekenis van de Stelviorit moeten zijn.
Wat een vreemde rit was dit. Mijn vriendin is blij met de zege van Hindley. Die heeft al veel moeten knechten, zegt ze. Hij verdient deze zege. Ik vraag mezelf hardop af of Hindley nog knecht is. Maar het roze is van Wilco. Eindelijk.
‘Wat nu?’, vraagt NOS-verslaggever Steven Dalebout aan Kelderman, met het oog op de komende, zenuwslopende dagen die de Giro gaan beslissen. Even heeft Wilco geen zin om daar over na te denken. Of het allemaal genoeg is, ziet hij in Sestrière en Milaan wel.
Wilco gaat eerst van zijn roze trui genieten.
