Gerrie Knetemann èn de Amstel Gold Race, dat staat zo’n beetje synoniem aan het interview van Mart Smeets met een jankende renner in 1985. Maar dat was niet zijn enige Gold Race-zege. Ook in zijn debuutjaar 1974 komt de Kneet zegevierend over de finishlijn.
Twee armen in de lucht: de sponsornamen Gan, Mercier en Hutchinson zijn goed zichtbaar. Knetemann wordt dat jaar onder andere betaald door fietsmerk Mercier maar wie goed kijkt, ziet een balhoofdplaatje met de letters R, I en H. RIH, van de befaamde Amsterdamse framebouwers. Voor Mercier reden genoeg om deze klassieke zege bij het reclame maken even te ‘vergeten’ (zie advertentie).
In zijn amateurtijd rijdt Knetemann op een RIH en is hij kind aan huis bij de fietsenzaak van de broers Bustraan aan de Westerstraat. Daar leert hij in 1973 ook zijn vrouw Gré kennen.
Wellicht had Mercier begin 1974 nog geen fiets voor Knetemann? Of misschien had de Kneet zijn RIH nog niet laten overspuiten? Dat laatste gebeurde namelijk nogal eens. Peter Post reed zijn hele carrière op een RIH, welk fietsmerk er ook op zijn trui stond. Zijn favoriete RIH werd gewoon overgespoten in de kleuren van de bewuste fietssponsor.
Knetemann maakt het in 1985 goed. Hij wint de Gold Race opnieuw. Hij rijdt dat jaar voor Skil-Sem, een ploeg met Mercier als materiaalsponsor. En – jawel – op het frame en de voorvork staat dat jaar duidelijk ‘Mercier’. Dit is dus een Mercier. Of op z’n minst een spuitlaag van Mercier…
- UCI-man springt en juicht voor Jopie - 25/09/2020
- Raad het plaatje - 25/09/2020
- De spreekwoordelijke rode lantaarn - 18/09/2020
In de wintermaanden verbleef Knetemann bij de familie van zijn vrouw in Middelie, een dorpje even ten noorden van Amsterdam. Hij was dan ook altijd present bij onze dagelijkse trainingsploeg die elke ochtend bij de suikerfabriek in Halfweg vertrok voor een kilometertje of 130. Ik heb vaak met hem getraind. Dat ploegje bestond uit de regionale profs en ambitieuze amateurs als ik en was nooit groter dan een man of 10. Ik sprak met Gerrie wel eens over materiaal, Kneet reed toen bij PDM en die werden door de Nederlandse Campagnolo-importeur gesponsord. Toch keek Gerrie jaloers naar mijn met Campa 180 Delta groep: dat hadden ze bij PDM pas een seizoen later. Over frames pratend kwamen inderdaad ook die Mercier kaders ter sprake. Knetemann wilde daar niet mee rijden omdat ze een nogal onrustbarende eigenschap hadden: ze liepen omhoog in bochten vooral in afdalingen. Dat ‘omhoog lopen’ moet u begrijpen als naar de buitenkant van de bocht bewegend, slecht te sturen. Een voorloper van die qua stuurgedrag waardeloze carbonframes van tegenwoordig. Bij TI-Raleigh en later Panasonic liet men de frames door Jan Legrand bouwen. In de ploegkleuren spuiten, transfers er op en geen haan die er naar kraaide. Wat missen we Gerrie, met afstand de leukste renner die het peloton ooit had.