De Gazzetta opende zondag weer eens met wielrennen. Immers, de Haai had haar koers gewonnen, la classicissima. ‘Un’uomo solo a Sanremo’ kopte de roze krant, met verwijzing naar Fausto Coppi. Maar ook een eigen klassieker, of een Italiaanse overwinning is geen garantie voor een voorpagina. Zelfs puntverlies van de oude dame moest er vandaag voor wijken.
Er was dan ook iets bijzonders gebeurd. In wat nu misschien al de mooiste klassieker van het jaar was, won Lo Squalo dello Stretto op onnavolgbare wijze. Andre Monti schreef ‘je gebruikte je passie, zoals het vuur het Stro verslindt’
Zaterdagavond ging de telefoon van Nibali. ‘Pronto?’, ‘Sono Eddy.’ Merckx vertelde aan de winnaar van Milaan – Sanremo (Eén woord overigens), dat hij had moeten huilen van geluk. ‘Jij won zoals ik altijd won. Jij won op de oude manier.!’
En wat was die oude manier waarop de Siciliaan de Primavera won? Hij won de voorjaarsklassieker – ik weet het. In Nederland was het ijzig koud – met de manier waarop een oude ronderenner een klassieker aanpakte. Op een klim gaan, en dan volhouden.
De Gazzetta verwees naar de overwinning van Hinault in Parijs – Roubaix van 1981 als vergelijkbare prestatie. Maar het was ook voor het eerst sinds 1992 dat Milaan- Sanremo werd gewonnen door een winnaar van een grote ronde. Voor de quizliefhebbers: dat was de Ier Sean Kelly. Kelly was niet echt een typische ronderenner, maar hij won wel de Vuelta, in 1988.
De zoon van een videotheekhoudster had deze tactiek, geholpen door zijn geweldige dalerscapaciteiten, natuurlijk al uitgevoerd in zijn twee overwinningen in Il Lombardia, dat andere Italiaanse monument. Maar de primavera is juist omdat heel ander type renners hem ook denken te kunnen winnen een heel andere uitdaging.
Maar zag Kwiatkowski en Sagan twijfelen in de afdaling. De sprintersploegen die normaal winnen aan de de Via Roma deden nog een uiterste poging, maar nee. Nibali was hen snel af.
Juist daarom was deze Milaan-Sanremo zo bijzonder: juist omdat het zo vaak een sprint is de afgelopen jaren, was het deze vrijbuiter, de campionissimo, die ons een geweldige middag bezorgde.
Nibali heeft nu bijna het mooiste palmares dat je kan hebben als Italiaan (2 Giri, Tour, Vuelta, 2 Lombardia, MSR). Maar ook heeft hij de kannibaal aan het huilen gebracht. ‘Che ho fatto?’ vroeg hij vertwijfeld tegen te verzamelde pers. Iets heel moois Vincenzo, iets ongelooflijk moois.
