Een jaar of tien geleden reden ze ineens op kop van het peloton, de huursoldaten van Sir Dave Brailsford. ‘Skybots’, in de woorden van Thijs Zonneveld, en ze probeerden elk jaar een Britse renner in het geel naar de eindstreep van de Tour de France te brengen. Eerst lukte dat met Bradley Wiggins, een baanrenner die ze hadden wijsgemaakt dat hij ronderenner was. Later kwam Chris Froome, misschien wel de meest vreemde coureur in de geschiedenis van het wielrennen.
En dat wil wat zeggen, als je die geschiedenis een beetje kent.
Met de gele trui om zijn waggelende schouders leek Chris Froome nog het meest op een eend die op een racefiets was gezet. Wat het beeld bepaald niet beter maakte was dat hij, in plaats van vooruit te kijken, vrijwel continu voorovergebogen op zijn fiets zat. Naar eigen zeggen om beter te kunnen ademen. Maar elke volger wist: verslaafd aan de getallen op zijn vermogensmeter.
Chris Froome won de Tour de France vier keer en heeft hem minstens zo vaak uitgereden. Toch kan hij de rest van zijn leven met een gerust hart in Frankrijk op vakantie gaan. Hij zal overal plekjes ontdekken die hij nog nooit heeft gezien.
Exemplarisch voor zijn manier van fietsen was een potje slapstick in de Tour van 2016. Froome zag niet dat de renner voor hem, Richie Porte, op een stilstaande motor was gebotst. Nota bene tijdens de beklimming van de Mont Ventoux.
Hij reed er vol bovenop.
Iedere normale renner zou zo snel mogelijk weer op de fiets zijn gestapt om, desnoods met een gebroken frame of een gebroken pols, zijn weg weer te vervolgen. Chris Froome gaf zijn fiets aan een omstander en begon naar de top te rennen. Vrijwel direct leek hij zijn eigen fout in te zien. Tenminste, dat zou je kunnen aflezen aan de paniek in zijn ogen. Want zonder fiets geen vermogensmeter. En hoe wist hij nu hoe hard hij omhoog mocht lopen?
Of het één met het ander te maken heeft blijft natuurlijk gissen. In elk geval kreeg het huurleger van Sir Dave Brailsford een andere sponsor en veranderde ongeveer tegelijkertijd de manier van koersen.
In de aanloop naar dit seizoen zei de teambaas zelfs dat ook hij had ingezien dat het anders moest. Aanvallender. Attractiever.
In dienst van het wielrennen.
Je las het en dacht aan Mark Rutte die meer openheid belooft en aan een EK-voetbal zonder Wolter Kroes; je hoopt erop maar wil het eerst met eigen ogen zien.
Afgelopen zondag eindigde de Giro d’Italia. Ze waren dominant als vanouds, de Grenadiers van Sir Dave Brailsford. Tegelijkertijd hielden ze woord.
Van de mini-Strade Bianchi maakten ze een spektakelstuk om van te smullen. En kopman Egan Bernal viel aan. En aan. En aan. Ook op momenten dat hij eigenlijk niet hoefde.
Hoogtepunt was een hallucinerende dans die hij uitvoerde met zijn regenjasje op de spekgladde finishstraat van Cortina d’Ampezzo. Hij wilde de etappewinst vieren in zijn roze trui na een vanwege het extreme weer onzichtbare maar ongetwijfeld heroïsche solo door de natte sneeuw.
Tijdens de voorlaatste bergrit van vrijdag liepen Mark Rutte en Wolter Kroes plots toch hand in hand in beeld. De premier leek alsnog wat passages te hebben weggestreept uit zijn aantekeningen en de volkszanger murmelde dat hij richting EK alvast wat zinnen op papier had gezet.
Aan de voet van de slotklim viel eerst João Almeida aan. Simon Yates volgde al snel zijn wiel, waarna ook Damiano Caruso, George Bennett en Aleksandr Vlasov wegreden bij Egan Bernal.
Als de nummer twee, drie en vier van het klassement op oorlogspad zijn verwacht je een vinnige reactie van de Colombiaan.
Bernal deed niets.
Met het tijdsverlies dat hij een dag eerder had opgelopen schuif je dan direct naar het puntje van de bank. Kan hij niet beter? Heeft hij een inzinking? Gaat Egan Bernal de Giro na twee weken aanvallen verliezen nu hij moet verdedigen?
Een uitstekend getimed shot van de regisseur gaf antwoord. Bernal keek even, heel even, op zijn vermogensmeter. Daarna koos hij het wiel van een ploeggenoot, als de echtgenote die op haar wekker kijkt wanneer manlief thuiskomt na een avondje darten en vervolgens gerustgesteld tegen zijn brede rug aanschuift.
In de afsluitende tijdrit van zondag bracht Egan Bernal zijn roze trui met een ruime marge over de eindstreep in Milaan. Die winst was verdiend.
Over een kleine vier weken start de Ronde van Frankrijk. Laten we hopen dat Sir Dave Brailsford ook in het Frans woord houdt.