Voor een zogezegd grijze renner wordt Chris Froome buitensporig druk besproken. Hoezeer hij zijn best doet alle ophef te ontwijken, des te harder deze hem achtervolgt. Het is de tragiek van een Tourwinnaar dit niet bestemd te zijn.
De dertien seconden die Froome gisteren vergaarde komen vaag bekend voor. Keren we 5 jaar terug in de tijd. Team Sky rijdt haar tweede seizoen en is bezig een volwaardig team op poten te zetten. Het doel reeds op korte termijn: de Tour winnen. Het is 2011 en hoewel Sky niet zo sterk was als nu denkt men er niet aan om de intussen 26-jarige Froome te selecteren voor de Tour. Zijn toekomst als wielrenner hing anders gezegd aan een uitgerafeld zijden draadje. Dat was buiten Froome gerekend die een tweetal maanden later tweede werd in de Vuelta op dertien seconden van Juan José Cobo, de onberispelijke. Een Vuelta waarin hij startte als waterdrager voor Bradley Wiggins die eerder uit de Tour viel. Pelotonvulling dus.
En kijk nu. Froome won sindsdien tweemaal de Tour en is ook topfavoriet om deze te winnen. Alsof het nooit anders is geweest. Alsof hij er altijd al is geweest. Zijn wondere transformatie van mens in een onbekend, bovennatuurlijk wezen is nooit verklaard. Vanwaar die innerlijke en lichamelijke krachten plots komen? Het is een van de mysteriën van de wielersport die de toekomst belooft te onthullen. Het verhaal van Froome stopt niet bij zijn zevende Tourzege in 2021, zal dan pas beginnen. Het enige dat we nu met zekerheid kunnen zeggen wat betreft Froome is dat hij ooit een mens moet geweest zijn.
U kunt nu wel zeggen, wat zijn dertien seconden? In getallen niets. De manier waarop is van primordiaal belang. Froome won gisteren de Tour, misschien nog niet fysiek, wat het mentale aspect betreft valt zijn voorsprong op Quintana en co in minuten uit te drukken. Hij toonde de wereld wat zijn kwetsbare punt is, pardon zou zijn, nu ooit in een ver verleden was.
Het zegt voorts iets over de afgemetenheid en starre koersgedrag in de Tour dat een aanval in een afdaling, een deel van het parcours, voor een ongekende opwinding zorgt en tegenstanders verrast. Froome maakte er maar handig gebruik van. Tourwinst was pas helemaal binnen wanneer hij zich ostentatief liet inlopen de laatste kilometer, zijn naaste concurrenten één voor één in de ogen keek om in hun gezelschap over de streep te glijden. Maar zijn het dan nog marginal gains?
Tot gisteren zou ik zeggen dat Froome niet aan wielrennen doet om de harten te veroveren. En uw arts te raadplegen mocht hij dat bij u wel doen. Eerst nam hij nog de bergpunten af van de Pool Majka, rijdend voor het team van de immer met twee woorden sprekende Tinkov. Doe je niet. Een Tourwinnaar en niet-Tourwinnaars onwaardige elleboogstoot en een razende afdaling brachten daar verandering in. Froome heeft begrepen dat hij de massa in vervoering moet brengen, zijn taak is om mensen te doen dromen. Dat door naar de Tour te gaan als een boekhouder naar kantoor, ook al is er geen twijfel dat hij de beste cijfers kan voorleggen, ruim onvoldoende is.
En dan nog dit. De beschaving heeft een kattebelletje op de keukentafel achtergelaten. Fysiek geweld is zelfs tegen meelopers altijd buiten proportie. Dit toejuichen primitief. De normen van voetbal hoeven niet in wielrennen te gelden. Dank. (een woord van dank waaruit blijkt dat het echt de beschaving is van wie dit bericht komt)
- Het nieuwe wielerjaar in 40 stellingen - 22/02/2022
- Wielrennen bestaat niet - 13/05/2020
- Ooit was er wielrennen - 07/05/2020