‘Hé, over twee dagen sluit de inschrijving van de Maratona. Moeten we ons niet inschrijven?’
‘O ja. Dat zouden we nog doen hè? Dan loten we in ieder geval mee voor een plek.’
Elk jaar loten bijna 25.000 fietsers mee om deel te mogen nemen aan de Maratona dles Dolomites. Zo’n 9.000 daarvan worden daadwerkelijk toegelaten. Mijn fietsmaat Gerwin en ik vonden onszelf al heel wat dat meededen aan die loting. Dat we daadwerkelijk ingeloot zouden worden, nee, dat leek ons stug. Maar dan hadden we het toch maar mooi gedaan, dat inschrijven voor de loting.
Een maandje later krijg ik mail van de organisatie. Dat ik op de website moet kijken: de loting is verricht en de deelnemers zijn bekend. Op het moment dat de mail binnenkomt zit ik op de Tacx om een ontspannen rondje te rijden in Zwift. Terwijl ik de virtuele meters wegtrap open ik de site op mijn telefoon en constateer dat mijn naam er niet tussenstaat. En die van Gerwin zie ik ook nergens. Ik app Gerwin om dat te melden. ‘Jammer,’ is zijn antwoord.
Een kwartiertje later stap ik van de fiets en open ik de site nogmaals. Ik ontdek dat ik in eerste instantie de lijst met Italiaanse deelnemers had geopend. Geen wonder dat we daar niet tussen staan. En ja hoor: op de lijst van Nederlandse deelnemers staan onze namen wel. Nondeju. Nu moeten we er echt voor gaan trainen. En kilo’s kwijtraken.
Met elke inschrijving komt ook de angst. De vraag: kan ik dit wel? En daarmee wordt elke rit een bezweringsritueel. Elke prestatie wordt een deel van het antwoord, elke kilometer een vraag om verlossing.
Een paar maanden en enkele duizenden kilometers later ga ik met een aantal fietsmaten naar Cochem. De Eifel is een ideale plek om niet al te ver van Nederland (3,5 uur rijden vanaf Utrecht) echte hoogtemeters te kunnen maken. De wijnhellingen rond het pittoreske Cochem zijn niet al te lang, maar wel steil genoeg om de spieren goed op spanning te zetten.
Deze trip is bedoeld als een peiling: hoe sta ik ervoor en kan ik over een paar weken met een gerust hart (dit mag u ook letterlijk nemen) naar de Dolomieten afreizen? Op de eerste dag maken we een rit van zo’n 100 kilometer en 2000 hoogtemeters. Het weer is fantastisch – 21 graden en heerlijk zonnig. Op hellingen zonder beschutting voelt het bijna Alpenachtig, alsof ik 1000 kilometer zuidelijker ben. Het klimmen gaat bijna te gemakkelijk. Waar ik in deze groep normaal altijd in de middenmoot boven kom, ben ik nu steevast als tweede of zelfs als eerste op de top.
Op de tweede dag gaat het zelfs nog ietsje beter. Zolang het stijgingspercentage niet boven de 8% uitkomt is het alsof ik door de boter trap. Nou ja, dat is misschien wat overdreven, maar dat ik nog nooit zo makkelijk heb geklommen is zeker. De Alte Wehrstrasse is natuurlijk geen Passo Giau, maar uitdagend genoeg om er zelfvertrouwen te tanken. Dit bezweringsweekend heeft gewerkt.
Twee dagen na het Eifelweekend onderga ik een medische keuring. De Maratona is namelijk alleen toegankelijk voor fietsers die een medisch certificaat hebben. Hoewel ik een beetje nerveus ben, krijg ik zonder gedoe het benodigde stempeltje. Nu voelt het pas echt. Over drie weken ga ik met Gerwin de Maratona rijden.
Forza Team Het is Koers!
Het is Koers goes Maratona: met dank aan Rapha en Canyon
Hashtag voor Twitter, Facebook en Instagram: #hikgoesmaratona
