Een minuscuul streepje licht piept links langs het rolgordijn van het raampje boven in de alkoof. Het lijkt alsof het dwars door Eddy’s oogleden heen brandt. Als een laser die door zijn hersenen heen snijdt, op zoek naar zijn meest zwarte gedachten. Moeizaam draait hij zich weer op zijn andere zij. Zelfs de meest voorzichtige beweging roept een acute misselijkheid op. Braakneigingen. ‘Stil blijven liggen, heel stil’, maant hij zichzelf. Bewust van de nadelen van zijn hoge positie. Het donkerste plekje in de camper, maar meteen ook het slechtst te bereiken plekje voor een kerel van zijn postuur. Ogen dicht, adem halen, rustig ademhalen. Langzaam komt zijn maag weer tot rust. De lichtflitsen blijven, evenals het oneindige gebonk. Zometeen zal het beter worden. Wanneer de medicatie aan begint te slaan. Dan neemt het gedreun af. Blijft alleen de misselijkheid.
‘Eddy? Eddy?’ Er komt geen antwoord. Leontien staart in het duister naar boven. ‘Wil je straks iets eten? Zal ik je wat te drinken brengen?’ Zachtjes sluipt ze achteruit naar de deur. Weet dat hij haar gehoord heeft, niet slaapt. Nog niet klaar is om te reageren. Het is lang geleden dat hij zo’n zware aanval gehad heeft. Misschien is het de inspanning van gisteren. Van de laatste dagen. Of de stress die van hem af valt. Of juist overvalt. Eigenlijk is er geen staat op te maken. Morgen zal het beter zijn. Langer dan een dag duurt het eigenlijk nooit.
…
‘Heb jij een tatoeage?’ Eddy hoort de verwondering in de zachte fluisterstem van zijn dochter. Ze is niet alleen. Een paar minuten al ligt hij te luisteren naar het voorzichtige geschuifel in de schemering onder hem. Wie is er bij haar? Haar vraag wordt niet beantwoord. Eddy heeft zijn ogen open. Het ergste is voorbij. De flitsen, de aanrollende donder, ze zijn uit zijn hoofd verdwenen. Wat rest is de leegte. De zeurende leegte. Het vermoeiende galmen van helemaal niets meer. Nieuwsgierig kijkt hij door de kier onder het gordijn. Trekt zich beschaamd terug. Heel even Daarom raden wij u aan, als u nooit eerder bij een online casino online hebt gespeeld, altijd eerst in de gratis speelmodus te spelen. maar. Zijn dochter schuift langs het voorover gebogen meisje richting de deur. Knoopt het bikinitopje in haar nek. Hannest met het broekje tot ze de strikjes uit de knoop heeft en trekt het dan snel aan. Op vrijwel hetzelfde moment onttrekt Trixie haar volledig aan zijn zicht. In volle glorie staat ze voor hem. Nietsvermoedend. Poedelnaakt. Hij wil eigenlijk niet kijken. Doet het toch. Vraagt zich onwillekeurig af waar die tatoeage dan verborgen moet zitten. Het is te donker. Even valt er een brede strook licht over het meisje, wanneer Marianne de deur open doet. ‘Kom je zo?’ ‘Twee minuutjes’, klinkt het antwoord, voor de duisternis haar naakte werkelijkheid weer opslokt.
Eddy wendt zich af. Zich plots bewust van zijn positie. Van zijn kwetsbaarheid. Haar kwetsbaarheid. Met zijn ogen dicht luistert hij naar haar handelingen. Beeldt zich in hoe ze zich aankleedt. Het zwarte bikinitopje dat ze aan het zwembad meteen weer los zal knopen… Hij vermant zichzelf. ‘Marianne? Marianne ben jij dat?’ Hij probeert zijn zwakke stem overtuigend te laten klinken. ‘Nee, ik ben het’, klinkt het eerder monter dan betrapt. ‘Oh Trixie. Wil jij vragen of ze me op tijd roepen om de aankomst van de Tour te zien? Ik denk dat ik nog even ga slapen.’
…
Onhandig klautert Eddy in het donker van het smalle trapje. Zijn hoofd voelt lichter. Slechts op de achtergrond zeurt nog een lichte hoofdpijn. Het slapen heeft hem goed gedaan. Voorzichtig opent hij de deur naar buiten. Zich schrap zettend voor de aanval van het felle zonlicht op zijn vermoeide ogen. Onnodig. Buiten is het donker. Op de tafel onder de luifel flakkert een muggenkaars. Leontien draait zich naar hem om. ‘Gaat het lieverd?’ Eddy knikt verbouwereerd. ‘Wie heeft er gewonnen?’
