‘Nee, half dagje nog. Ja, vanmiddag vrij. Camper ophalen bij mijn schoonvader. Beurt heeft ie al gehad. Kan Leo morgen lekker soppen en inpakken. Zondag laatste dingetjes, maandag op het gemakje rijden. Hoef ik ook geen etappe te missen. Twee vliegen in een klap. Morgen om half acht bij jou? Steiger verplaatst? Zorgen we dat we klaar zijn voor het echt heet wordt. Ja, 26 graden zeggen ze. Na de middag biertje en Tour kijken. Komt helemaal goed. Ja, de meiden komen ook eten. Nee, Lars niet, die zit bij zijn vriendin. Tom, tot morgen. Half acht hè!’
Even staart Eddy naar de telefoon voor hem op het bureau. Met zijn wijsvinger houdt hij de haak ingedrukt, de hoorn nog aan zijn oor. ‘Regina, hoe laat komt Zijlaard? Goed, dan mag je daarna de telefoon blokkeren. Nemen we een lunch bij ‘De Boogerd’ en dan
vakantie.’ De afgelopen week is hectisch geweest. Drukker dan Eddy zich had voorgenomen. Teveel onverwachte dingetjes. Thuis natuurlijk, met dat grapje van Lars. En zoals altijd weer net teveel losse eindjes op het werk. Morgen die laatste topgevel bij Tom er in metselen. Even lekker met de handen bezig zijn na een hele week op kantoor. Het idee alleen geeft hem energie.
…
Joop kijkt hem lachend aan. ‘Je bent vroeg, konden ze je al missen op de zaak?’ Eddy grijnst. ‘Alles onder controle Joop. Ze redden het zonder mij ook wel een maandje. Iedereen weet wat ie moet doen, als we terugkomen hoef ik de bal alleen nog even in te koppen.’ Eddy draait de massasleutel om, gloeit uitvoerig voor, vooraleer het oude beestje rokend en ronkend tot leven komt. ‘Wat loopt zo’n ouwe diesel toch mooi.’ De twee mannen kijken elkaar begrijpend aan. ‘Ik heb die steun van het fietsenrek nog even goed vast gezet. En alle sapjes zijn op peil.’ Eddy knikt. Weet dat hij dat soort dingen prima aan de oude man kan overlaten. ‘Koffie?’
…
‘Cannondale sleurt het hele peloton uit elkaar.’ Lars spijkert zijn vader in een paar woorden bij over het verloop van de etappe tot hier toe. ‘Ik weet het, ik had radio Tour aan in de auto.’ ‘Oh, doet de radio het weer in de camper?’ ‘Opa heeft er een nieuwe in gezet.’ De jongen zakt terug in de bank. Een oog op de TV, het andere op zijn laptop. ‘Trouwens pa, het is goed.’ ‘Wat jongen?’ ‘Nou, van Trixie. Haar vader vindt het goed dat ze mee gaat.’ Eddy knikt afwezig. Gisteren was de jongen nog vol weerstand over zijn voorstel, nu ja, mededeling dat hij maar met hen mee moest naar Frankrijk na zijn recente strapatsen. Als compromis was Trixie uit de bus komen rollen. Eddy was er niet onverdeeld gelukkig mee geweest, maar Leontien had zijn bezwaren van tafel geveegd. Dat ze toch ook een stuk van het gezin was nu.
Lodderig trekt Eddy een oog open. Toch weer ingedommeld. De vlag van de laatste twee kilometer. Koortsachtig probeert hij de situatie in de koers voor zichzelf op een rij te krijgen. Een hele trein Cannondale-renners trekt onder het vod van de laatste kilometer door. ‘Dit bedoelde je toch hè pap?’ Eddy kijkt vragend. ‘Nou, als het hele team zonder vragen te stellen blijft doorvechten. Dan moeten ze toch een keer winnen?’ Terwijl Peter Sagan triomferend over de streep komt, zoekt Eddy naar de diepere betekenis achter die opmerking. Achter in zijn hoofd knaagt er iets van onzekerheid.
