Stefan MaurerStefan Maurer (6 oktober 1960 – 28 januari 1994)

Misschien zijn sommige verhalen gewoon te droevig om door te vertellen. Zou dat het zijn? Zou er daarom zo weinig bekend zijn over Stefan Maurer?

Maurer, Oostenrijker, stond begin jaren tachtig bekend als een reusachtig wielertalent. Wielerkenners zagen hem rijden en knikten elkaar begripvol toe: let maar op, Maurer, dat wordt er één.

In 1984 rijdt hij als amateur de Ronde van Oostenrijk. Hij wint, met zelden geziene overmacht. En weer dat geknik en dat gefluister: Maurer, ja ja.

Niet veel later bevestigt hij de belofte, door twaalfde te worden in de Olympische wegwedstrijd van Los Angeles. Met die prestatie trekt hij eventuele twijfelaars definitief over de streep. Nu zegt iedereen het, al lang niet meer op de fluistertoon die aan kenners eigen is: Mensen, Stefan Maurer…Talentje hoor.

Het is het jaar 1985 als Stefan Maurer debuteert als professioneel wielrenner bij Cilo-Aufina. Zijn eerste wedstrijd verloopt naar wens en de klimmer Maurer ziet uit naar zijn eerste echte proefstuk bij de profs: de Ronde van Sicilië.

Verder dan Sicilië zal hij als renner nooit komen.
Hij valt. Hij valt ernstig.
Stefan valt zó ernstig dat hij in een rolstoel terechtkomt. Op de vraag of hij ooit nog zal kunnen lopen, zwijgen de doktoren.
In één klap is zijn loopbaan voorbij en zijn topsportleven getransformeerd tot het vegetatieve bestaan van de invalide.

Af en toe komen er nog delegaties uit het wielrennen bij hem op bezoek. Sommige oud-collega’s zamelen geld voor hem in, of komen gewoon een praatje maken.

Het sterkt Maurer in zijn gevoel dat het leven zoals hij het kende misschien nooit meer terug zal keren, maar dat er een ander voor in de plaats kan komen. Hij begint met fitness om zijn bovenlichaam in conditie te houden.

En altijd als de mannen van vroeger wegfietsen na een kop koffie, roept hij ze na toch vooral snel weer eens aan te fietsen. Als van te voren bellen, zorgt hij dat er genoeg te eten en te drinken is voor iedereen.
Bel gerust, roept hij.
Ja, roepen ze terug. Doen we!

Het is het laatste beeld van een levende Stefan Maurer dat via het Internet te reconstrueren valt: temidden van zijn oud-collega’s, koffie en broodjes ronddelend. Het volgende nieuws is zijn doodsbericht. In januari 1994 verdrinkt hij tijdens een ongeluk bij een duikcursus in Shurat, Thailand. Een dag na het fatale incident sluit de duikschool voorgoed zijn deuren. Later

komen de verhalen: dat de school maar een louche bedoening was, ongecertificeerd bovendien.

Waarom wendde Stefan Maurer zich nu juist tot die school? Dat lijkt niemand te kunnen vertellen. Misschien bestaan er voor sommige verhalen gewoon te weinig verklaringen, omdat er voor het noodlot nu eenmaal geen verklaring bestaat.

Frank Heinen
Laatste berichten van Frank Heinen (alles zien)