De Giro is inmiddels zo lang onderweg dat de zomerblonde lokken al bijna uit het haar van Damiano Cunego zijn gegroeid. (Wel zegt hij nog altijd ‘Foelslang’.) Het was een zonnige dag vandaag, met azuurblauwe luchten en hier en daar een onschuldige wolk, maar in de tuinen langs het parcours kon je af en toe al dennenbomen met lichtjes ontwaren.
Vandaag werd op de Sestriere een standbeeld voor Fausto Coppi onthuld, vermoedelijk het 3398ste standbeeld voor Coppi in Italië. In de Giro van 1949, een etappe van 254 kilometer van Cuneo naar Pinerolo, trok Coppi ten aanval. De regen kwam die dag met bakken uit de lucht. In zijn eentje bedwong de 29-jarige Piëmontees de Maddalena, de Vars, de Izoard, de Monginevro en de Sestriere, over onverharde wegen. Zijn grote rivaal Gino Bartali kwam bijna twaalf minuten na hem over de finishlijn. Coppi hield aan die rit zijn bijnaam l’Airone aan over: hij ‘vloog als een reiger’ over de toppen.
De standbeeldonthulling van vandaag was zonder twijfel de minst elegante ooit. Geen flinterdun doek dat met een lichte ruk aan een koordje van het standbeeld gleed – applaus! – maar twee mannen die op de sokkel moesten klimmen om de twee dikke dekzeilen met veel moeite van het beeld te trekken. Een van de mannen droeg een oranje hesje, alsof hij een wegwerker was die toevallig in de buurt was en even een handje toestak.
Op dertig kilometer van de meet zette Rohan Dennis zich op kop voor Geoghegan Hart. Hetzelfde recept als op de Stelvio, met dezelfde smaak: Hindley mee, Kelderman niet. Het leed werd een beetje verzacht door het feit dat Kelderman deze keer niet helemaal alleen zat: Deceuninck-Quick Step haalde nog wat kastanjes uit het vuur voor Almeida en Kelderman kon meesmikkelen. (Het is vast een lekker pastaatje geweest, dat Kelderman gisteren voor ze heeft gekookt.)
Kelderman verloor het roze aan zijn ploegmaat Hindley, die als een reiger over de toppen vloog en schouder aan schouder met medereiger Geoghegan Hart naar de top reed. De Brit won de etappe, waardoor ze op gelijke hoogte in het klassement kwamen te staan. Dat zou een prachtig uitgangspunt zijn voor een spannende ontknoping in de tijdrit morgen, ware het niet dat Geoghegan Hart normaal gesproken de betere tijdrijder is.
Zo ruw als Dennis op de Sestriere het roze van de schouders van Kelderman trok, het deed me denken aan de onthulling van het Coppi-standbeeld eerder die dag. Alleen onthulde Dennis een niet-Girowinnaar – geen applaus, maar tranen.
Schreef onder meeer:
- Terug naar Namen - 20/12/2020
- Als een reiger over de toppen - 24/10/2020
- Muziek in de benen - 23/10/2020