Eddy Mazzoleni (29 juli 1973)
Ooit, als Eddy Mazzoleni’s prestaties op de fiets zijn verworden tot droge statistieken op vergeten internetpagina’s en achter in nooit meer opengeslagen boeken, zal in zijn naam nog de herinnering van iets groots, iets bijzonder fraais weerklinken.
In het geval van Eddy Mazzoleni is dat Elisa. Zijn vriendin.
Over Elisa Basso (zus van Ivan) gaan de wildste verhalen. Zelf zegt ze eigenlijk nooit iets, zij laat óver zich praten. De meeste van haar escapades vallen binnen de omertá van het peloton. Wie de naam Elisa Basso laat vallen in het bijzijn van Italiaanse renners, zal mondhoeken zien krullen en wenkbrauwen zien optrekken.
Als zusje-van bewoog Elisa zich al als jong meisje door zeeën van gladgeschoren rennersbenen. Toen ze wat ouder werd, gooide ze haar hengeltje uit.
Soms had ze beet. Zoals bij Thomas Dekker, die al zo’n beetje gebeten had voordat het aas in zijn buurt was gekomen.
Vroeg of laat zou Elisa aan een renner blijven hangen, het was een lot dat even onontkoombaar als aanlokkelijk was.
Steeds schaarser gekleed paradeerde ze door de startplaatsen, ze renoveerde zichzelf en haar garderobe voortdurend, om de aandacht altijd maar weer vast te houden. De ogen van de volgers bleven aan haar kleven tot ze uit het zicht was. Je moest naar haar kijken, ook al wilde je niets liever dan níet naar haar kijken.
Ze was een kunstenaar die zichzelf steeds moet vernieuwen, en haar voorkomen was haar meest geslaagde werk.
Tenslotte liep ze Eddy tegen het lijf. Eddy Mazzoleni, een renner van bescheiden niveau. Af en toe was er een Giro waarin hij opeens harder reed dan zijn reputatie deed vermoeden, en hij reed ooit met Lance Armstrong voorop in de Amstel Gold Race.
Winnen deed hij eigenlijk nooit, tenminste niet als het er werkelijk toe deed. Hij was meer een meesterknecht dan een kopman, had zijn kamergenoot Damiano Cunego nog aan de Girozege geholpen toen die eigenlijk voor Gilberto Simoni bedoeld was.
Elisa bleef zijn grootste zege, een overwinning die hij wegkaapte voor een groot deel van het peloton. Lang hoopte hij ooit eens zelf voor zijn eigen kansen te mogen rijden, en toen hij op 33-jarige leeftijd derde werd in de Ronde van Italië, leek er een prachtige Indian summer in zijn loopbaan te zijn aangebroken. Thuis wachtte Elisa, zijn leven leek voor even af.
Aan die korte periode van geluk en succes kwam abrupt een einde. Tijdens de Tour de France, waaraan hij niet deelnam, werd hij veroordeeld voor zijn betrokkenheid in de Oil for Drugs-zaak. Zijn naam circuleerde al jaren in allerlei ongure milieus waarin dopinghandel even normaal was als trainen, maar nu had aanklager Ettore Torri eindelijk de noodzakelijke bewijzen bij elkaar gesprokkeld.
De feiten dateerden uit 2004, het jaar dat hij in dienst reed van Cunego en Simoni. Destijds was hij ook al eens geschorst, onder meer omdat hij telefoneerde met een huisarts die bekend stond als Ali Chemicali. Eddy vroeg aan Ali of de vierduizend eenheden die hij gebruikt had, zaterdag nog op te sporen zouden zijn.
Ali dacht van niet.
Eddy vroeg zich af of hij niet meer kon krijgen, via het buitenland bijvoorbeeld.
Ali wist het niet.
Eddy zei: mijn vriendin kan anders wel helpen. Zij weet alles.
Het gesprek werd getapt en hier praatte geen enkele advocaat Eddy nog onderuit.
In 2007 werd Eddy opnieuw geschorst, dit keer wegens een poging tot het gebruik van verboden middelen. Dat mocht dus ook al niet meer.
De wandel en (vooral) handel van Eddy en Elisa bleek al die jaren grondig te zijn onderzocht. Ze zouden allebei regelmatig in sportscholen in de buurt van Bergamo spullen hebben gekocht en verhandeld. Illegale spullen, geen pakjes appelsap.
Je moet wat, als je niet eens meer je huisarts kunt bellen.
De rechtbank was dit keer onverzoenlijk: Eddy en Elisa kregen een voorwaardelijke gevangenisstraf opgelegd, en een forse boete. Bovendien mocht Elisa zich enkele jaren niet meer in de buurt van een peloton vertonen.
Onmenselijk, voor iemand die zich altijd het liefst heeft willen vertonen.
Eddy Mazzoleni en Elisa Mazzoleni-Basso runnen inmiddels een restaurant in Bergamo, het wielrennen is nog slechts een bijna uitgewassen vlek op hun blazoen.
Elisa speelt de rol van gastvrouwe vast met veel verve. Renners uit de buurt maken vast graag een ommetje om haar pasta’s te zien serveren.
Auteur van (of meegewerkt aan):
- Voorpublicatie ‘Fietsen om niet aan te komen’ van Frank Heinen - 30/04/2021
- Vergeten wielrenner: José Beyaert - 20/04/2021
- Vergeten wielrenner: Rebecca Twigg - 01/04/2021
Gaat dit over de vergeten wielrenster of de vergeten wielrenner?
Elisa Basso is veel (geweest), maar geen wielrenster. ;-)
De vergeten groupie, dat zou wel kunnen.
of de ‘verbouwde’ groupie..?;)
Frank schrijft het niet met zoveel woorden, maar Elisa Basso wordt in het peloton meer gemist dan. Eddy Mazzoleni. En terecht, natuurlijk.
De legende wil dat er flink gepypt door Elisa Basso op de Terminillo in 2010