Dave RaynerDave Rayner (4 maart 1967 – 15 november 1994)

Aan het leven van Dave Rayner komt in de nacht van 14 op 15 november 1994 een abrupt einde in Manningham Lane in Bradford. Wat er die nacht op de stoep voor nachtclub Maestro precies gebeurt, is onduidelijk. Zeker is dat Rayner in levensgevaar wordt afgevoerd naar het ziekenhuis. Pogingen om zijn leven te redden mogen niet baten: Rayner, 27 jaar oud pas, sterft de volgende dag, de zestiende.

27 jaar eerder was hij in datzelfde Bradford ter wereld gekomen als de zoon van ouders John en Barbara. John was in zijn jonge jaren nog een verdienstelijk amateur geweest en het duurt niet lang of de liefde voor het fietsen slaat ook op Dave over. Twaalf is hij pas als hij lid wordt van de plaatselijke wielerclub.

Nauwelijks vier jaar later verhuist hij al naar Italië, waar hij gaat rijden voor de belangrijke juniorenploeg GS Porcari-Fanini-Berti. Alles, echt álles moet wijken voor zijn droom een groot wielrenner te worden, door te zetten waar zijn vader op het laatste moment afhaakte.

In Italië kruist Dave, een jongen nog, de degens met leeftijdsgenoten als Mario Cipollini en Andrea Tafi. En zijn inspanningen werpen hun vruchten af: hij wordt Brits juniorenkampioen in 1984, een zege die niets anders kan zijn dan het begin van iets heel erg moois.

Een jaar later kan hij voor het eerst zijn krachten meten met de beste junioren ter wereld. Op het wereldkampioenschap eindigt hij als veertiende.

Twintig jaar is Dave Rayner pas als hij in 1987 door de minuscule Interent-Yugo-formatie wordt aangeworven. Het eerste doel, prof worden, is bereikt. Een paar maanden later al kan hij een stap hogerop zetten, wanneer hij een contract tekent bij een ploeg met de interessante naam Raleigh-Banana. Dat jaar toont hij zich vooral in de goed aangeschreven Ierse etappewedstrijd Milk Race, en in enkele Engelse criteriums.

De flitsstart krijgt geen onmiddellijk vervolg: in de eerste jaren van zijn loopbaan spartelt Rayner vooral rond in het drijfzand van het gesloten circuit van de Britse wedstrijden, matig bezochte criteriums en etappekoersen zonder aanzien.

Pas in 1991 – hij is dan nog altijd maar 24 jaar – volgt dan eindelijk de stap naar het continent: Dave gaat rijden voor Buckler, de alcoholvrije ploeg van Jan Raas. Hij blijft er uiteindelijk twee jaar, zonder noemenswaardige successen overigens. Wanneer zijn contract bij Raas afloopt, verhuist hij naar de States waar hij een al even weinig succesvol seizoen beleeft.

Aan het begin van 1994 keert Rayner terug naar zijn thuisland. Hij gaat er rijden voor het bescheiden Lex-Townsend. Wederom laat hij zich vooral in de criteriums opmerken.

Hij is intussen een ervaren coureur, een man van de wereld, getekend door het leven. En toch nog altijd maar 27 jaar. Een jongen nog, een jongen met al een heel leven achter zich, maar met nog veel meer in het verschiet.

Tot die fatale nacht in Manningham Lane.

Enkele maanden na Rayners tragische dood wordt The Dave Rayner Memorial Fund opgericht, een fonds dat Britse renners te helpen carrière te maken op het vasteland, iets waar de naamgever nooit in geslaagd is. De eerste begunstigde van het Dave Rayner Fund is een jonge, talentvolle Schot, die met hulp van de bijdragen uit het fonds zich in 1997 uiteindelijk in de kijker rijdt bij het Franse Cofidis. Zijn naam is David Millar.

Later, veel later zullen ook renners als Daniel Martin en Matt Brammeier hun profcarrière deels danken aan de bijdragen van het fonds.

Op 9 juli 1995 wordt in Gargrave een plaquette ter zijner nagedachtenis onthuld.

In het najaar van 1995 wordt bovendien de eerste Rayners Ride gehouden in Yorkshire. Later volgt ook een Dave Rayner Dinner, een benefietdiner dat in de jaren daarna zal uitgroeien tot een jaarlijks evenement. Over de jaren schuiven vele grote vedetten aan: Merckx, Wiggins, Indurain en Cavendish.

De erfenis van de droom van Dave Rayner wordt tot op de dag van vandaag nog altijd met hand en tand verdedigd.

Frank Heinen
Laatste berichten van Frank Heinen (alles zien)