Joe Papp (25 mei 1975)
Joe Papp had al lang ergens hoogleraar kunnen zijn, als zijn drang naar competitie, aandacht en roem hem niet ergens onderweg had ingehaald. Hij moest en zou de top halen, een andere mogelijkheid was er nu eenmaal niet.
Ergens onderweg moet Joe Papp een helder moment hebben gehad waarop de omvang van de mislukking waar hij nu al jaren zonder remmen op afstevende, in al zijn volle vreselijkheid aan hem duidelijk werd.
Hij zou de Tour nooit winnen. Nooit.
Never.
Not even in a million years.
En toch deed hij er alles voor.
Joe Papp ontbeerde het broodnodige talent om een groot wielrenner te worden. Maar er zijn meer wegen die naar het Rome van de Roem leiden: Joe werd pas echt bekend toen hij op Cyclingnews.com openhartig en komisch begon te bloggen over zijn ervaringen in het profpeloton. Al snel volgden ook andere stukken, zoals columns met trainingsadviezen, artikelen over fietsgerelateerde producten en routebeschrijvingsboekjes voor fietsers in en rond Pittsburgh. Tegelijk was er altijd de wetenschap: de top en alle roem, nee, niet voor mij. Niet goed genoeg.
En toch bleef hij proberen.
Het is het voorjaar van 2006. Joe Papp, die enkele jaren eerder tijdens zijn wielerloopbaan een bachelorstudie geschiedenis summa cum laude (met een 9 gemiddeld dus, een absurde prestatie) heeft afgerond, fietst in een wedstrijd in Italie. Hij rijdt sinds dit jaar voor een Italiaanse ploeg. Papp is 31, fysiek gezien zitten zijn beste jaren er al een tijdje op, maar dat lijkt hij niet te willen beseffen.
In een kleine Italiaanse koers zit hij in de kopgroep. De wedstrijd gaat eindigen op een heuvel, dat weet hij, maar hij kan het aan. Papp is, zoals dat heet, prima geprepareerd voor deze wedstrijd.
In de slotsprint lijkt hij even te gaan winnen – het zou een van de grootste zeges uit zijn carrière kunnen worden. Op tweehonderd meter van de finish wordt hij echter in de hekken gereden door een concurrent. Weg zege, weg mooi verhaal, weg eer.
Kokend van woede fietst hij naar huis, enkele tientallen kilometers van de finish. Eenmaal thuis ziet hij hoe zijn linkerbeen paars wordt en voelt hij het gevoel uit het been langzaam wegtrekken. Joe Papp is niet dom; hij begrijpt onmiddellijk wat er gebeurd is.
In het ziekenhuis blijkt zijn vermoeden correct: een interne bloeding is bezig zijn been te verlammen. De reden is simpel: er stroomt eenvoudigweg te veel bloed door zijn aderen.
Enkele maanden later rijdt Papp een van zijn belangrijkste koersen van het jaar, de Ronde van Turkije, waarin hij en zijn Italiaanse teamgenoten het tegen enkele topteams mogen opnemen.
Papp prepareert zich zoals hij dat gewend is, zoals iedereen zich prepareert.
Alleen gaat er dit keer ergens iets mis.
Joe test positief op testosteron. Hij wordt door de UCI voor twee jaar geschorst en de erelijst die hij de afgelopen vijf jaar heeft opgebouwd, wordt door het USADA schoongespoeld. Weg zijn de resultaten, foetsie, alsof er nooit een Joe Papp vooraan heeft meegestreden in allerlei wedstrijden op alle continenten.
Het zijn sowieso moeilijke tijden voor Joe: terwijl hij in Italië woont en koerst, doet zijn vrouw Yuliet verwoede pogingen om haar geboorteland Cuba te ontvluchten en zich bij hem te voegen.
Op een dag kan hij zelfs geen contact meer met haar krijgen.
Het is inmiddels zomer, de Tour de France is in volle gang, de eerste Armstrong-loze Tour sinds 1998 wordt gewonnen door een van Armstrongs favoriete hulpjes, de eenzelvige Mennoniet Floyd Landis. Joe kent Floyd, Floyd kent Joe.
Ze zijn vrienden, of wat daar in het wielrennen voor door moet gaan.
Ondanks zijn ongerustheid is Joe blij voor Floyd, hij weet wat zijn vriend er al die jaren allemaal voor heeft moeten doen en wie en hoeveel hij allemaal heeft moeten beliegen om zover te komen.
De leugen van Landis houdt echter maar twee weken stand; ook hij wordt betrapt.
Papp schrikt, en hij schrikt nog meer wanneer hij hoort voor welk middel zijn vriend voor schut gaat.
Testosteron.
Het duurt niet lang voor de autoriteiten de link tussen Floyd en Joe ontdekt hebben. Joe wordt gevraagd te getuigen. Hij gaat akkoord, en vertelt wat hij weet. En dat is veel. Heel Veel.
Het leven dat Joe Papp ondanks een overduidelijk gebrek aan puur talent zo zorgvuldig had opgebouwd, brokkelt nu af. Zijn huwelijk met Yuliet strandt; hun gelofte heeft nauwelijks twee jaar standgehouden.
Het is inmiddels winter en Joe Papp besluit de wankele blokkentoren die zijn leven is, af te breken zoals kleine kinderen dat doen: niet blokje voor blokje, maar RATS, met een welgemikte trap.
In een interview met VeloNews klapt hij als een van de eerste Amerikaanse profrenners uit de school: hij blijkt jarenlang onder een dopingregime geleefd te hebben dat zo streng was dat geen enkele lezer het zich eigenlijk voor kan stellen. Zijn hematocriet steeg regelmatig tot levensbedreigende waarden.
In diezelfde periode gaat Joe weer bij zijn moeder in Pennsylvania wonen en besluit het volgend jaar terug te keren naar de universiteit. De gevolgen van zijn getuigenissen achtervolgen hem – haatmails en dreigtelefoontjes volgen elkaar in hoog tempo op – maar uiteindelijk lijkt de rust in het leven van Joe Papp teruggekeerd. Hij heeft openheid van zaken gegeven, de wetenschap wacht op hem.
Of niet?
Eind 2007 valt de politie zijn huis binnen. Joe Papp blijkt nog niet alles verteld te hebben. Een grootscheeps onderzoek naar de handel en wandel van talloze Amerikaanse sporters – waaronder Landis – heeft uitgewezen dat de briljante historicus-in-opleiding er naast zijn noodlijdende wielerloopbaan een bloeiende eenmanszaak in ‘performance enhancing drugs’ op nahield. In totaal heeft hij 187 renners voorzien van de meest uiteenlopende producten.
Populairste middeltje uit zijn stiekeme shop is EPO.
Papp heeft naar schatting zo’n tachtigduizend euro met zijn handel verdiend.
Nu hij ontmaskerd is, werkt hij mee aan het onderzoek, maar hij weet maar weinig van zijn imposante klantenkring. De transacties vonden zonder uitzondering online plaats, het contact verliep uitsluitend via gefingeerde e-mailadressen.
In oktober 2011 wordt hij veroordeeld tot drie jaar voorwaardelijk. Een mazzeltje, te danken aan zijn coöperatieve houding. Voor hetzelfde geld was hij tien jaar achter de tralies verdwenen.
Inmiddels fietst en schrijft hij weer; van een vervolg van zijn veelbelovende academische carrière is nooit meer iets vernomen.
Er lijkt maar weinig veranderd in het leven van Joe Papp. Of toch…?
Zijn laatste weblogbericht dateert van 23 juli 2012 en betreft de vermissing van zijn kat Cookie. En bij zijn Twitteraccount staat een foto van een man op een racefiets. Bij de beschrijving van zichzelf heeft Papp het volgende genoteerd:
‘Roem en zij die beroemd zijn, ze zijn vluchtig.’
Auteur van (of meegewerkt aan):
- Voorpublicatie ‘Fietsen om niet aan te komen’ van Frank Heinen - 30/04/2021
- Vergeten wielrenner: José Beyaert - 20/04/2021
- Vergeten wielrenner: Rebecca Twigg - 01/04/2021
Geef een reactie