Deze week wordt de Zesdaagse van Amsterdam verreden. Profrenners op de weg betreden samen met baanspecialisten het Velodrome in Sloten. Hun futuristische materiaal steekt blits af bij het archaïsche decor. Hier geen slotgrachten tussen atleten en fans. De liefhebbers staan met hun neus op de baan. Als de renners langs razen voel je de trilling van het Siberische hout in de bochten.
Van maandag tot zaterdag rijden de coureurs avond aan avond hun koersen. Sprints, tijdritten, afvalraces en koppelkoersen met spectaculaire handaflossingen volgen elkaar in hoog tempo op. Bij sommige nummers komen de dernyrijders in de baan. Gezette mannen op leeftijd in glimmende blauwe leggings op meetrapbrommers, die de renners in staat stellen om minutenlang boven de 60 km per uur te rijden.
Vanaf het middenterrein walmt de frituurlucht over de renners heen. Sponsors en officials verteren de koers op vette happen en bier. Een klein hekje scheidt hen van de rennersverblijven. Die huren van hun startgeld een bedstede direct aan de baan. Per drie of vier nemen ze een mechanieker en een verzorger in dienst. Oude Vlaamse knoesten bij wie al duizenden tubes en rennersbenen door de handen gingen.
Het is de biotoop van het baanwielrennen, oergezellig en eenzaam tegelijkertijd. Een paradox die prachtig in beeld werd gebracht door Wilfried de Jong in zijn Holland Sport documentaire ‘De Wielerkermis en de Dood’ over de onfortuinlijke Dimitri de Fauw.
Hoeveel spektakel en spanning de wielerzesdaagse ook biedt, de aansluiting bij het grote publiek dreigt verloren te gaan. Bij de volkssport die zich eens kon meten met het voetbal is het nu sappelen qua opkomst. Bij deze trap ik de campagne af om het baanwielrennen nieuw leven in te blazen met een oproep aan de NOS om de sport weer uit te zenden.
Ik zie de eerste winterse aflevering van de ‘Avondetappe’ al voor me waarin Mart Smeets de verslagen van de baan inleidt met een groot interview met Wim van der Kaaij van het legendarische Rijwiel Industrie Holland (RiH). Maar liefst 63 Olympische en Wereldtitels werden er op zijn op maat gebouwde stalen frames bij elkaar gefietst, waaronder vele op de baan. Hij stond zelf aan de wieg van de Amsterdamse baanwielerschool en is net op 76-jarige leeftijd met twee jonge vrienden begonnen aan een nieuw leven voor RiH. Vanaf volgend jaar rijden er weer 250 nieuwe stalen RiH fietsen op ’s lands wegen en wielerbanen. Een prachtige belichaming van de levenslust die nog altijd in deze historische sport zit.
http://www.youtube.com/watch?v=yNGkENk_USo
Dit verhaal verscheen eerder op de website van BKB
- Voorpublicatie: Hallo mijn slaaf, alles goed? – over koersen in Mali - 07/09/2016
- Op bezoek bij een ‘big man’ - 15/10/2014
- Une chanson pour nos amis néerlandais - 29/09/2014
Ik was donderdag bij de Zesdaagse. Sfeer treffend neer gezet. Wat mij opviel is dat het drukker was dan vorig jaar (de hoofdtribune) was goed gevuld. Wel jammer dat de sfeer redelijk doods was, de aanhangers van De Ketele lieten even zien hoe Belgen dat doen.
Helemaal eens dat het baanwielrennen meer aandacht verdient. Het is namelijk vermakelijk, kent veel actie en spanning.
De afgelopen 2 jaar was ik een avond in Amsterdam, geweldige avonden topsport! De verscheidenheid in het programma maken het extra leuk en de snelheid waarmee gekoerst word is echt indrukwekkend.
Eens dat dit aandacht op tv verdient, ook dat het voor publiek een zeer aantrekkelijke sport is om naar te kijken. Iedere centimeter die er gestreden wordt kan je namelijk goed zien.