Nog zes kilometer tot de streep in het velodroom van Roubaix. Elf renners vooraan, stuk voor stuk mooie namen. Tom Boonen had zich al een slag in de rondte gewerkt, die zat niet fris meer. (Hij had ook de nodige energie verspild door zich op te winden over het feit dat helemaal niemand met hem, viervoudig winnaar!, Tom Boonen!, naar de streep wilde rijden.) Vanmarcke en Cancellara maakten nog een sterke, onverstoorbare indruk. Ook in hun midden: Degenkolb en Sagan. Gevaarlijk goed. En Wiggins was erbij, klaar voor een feestje.
Er waren vele scenario’s denkbaar voor het verloop van de laatste zes kilometer, maar Niki Terpstra schreef het beste verhaal: hij liet de tien anderen achter zich, reed solo de wielerbaan op en kwam als eerste over de meet. Gedegen plan, meticuleuze timing, perfecte uitvoering.
Niki Terpstra won Parijs-Roubaix.
Na afloop: een interview met Sporza. Niki vertelt: ‘Het was moeilijk om geconcentreerd te blijven. Elke strook weer wringen, weer dringen. Maar uiteindelijk is het tot een goed eind gekomen.’ Die typische, ondeugende Terpstra-lach verschijnt op het tv-scherm.
Sporzaverslaggever: ‘Want dan kom je in de finale en dan ga je heel even naast Boonen rijden om te vragen: “Hoe zit het met jouw sprintersbenen? Of zal ik zelf gaan?…”
Niki: ‘Nee, dat had je verkeerd gehoord denk ik.’
Stilte.
En dan een nieuwe vraag van de verslaggever, over een ander onderwerp.
Niki Terpstra heeft schijt aan scenario’s. Uiteindelijk is er namelijk maar één verhaal dat telt: dat van de winnaar.
De winnaar van Parijs-Roubaix 2014 staat op het gras in het midden van de wielerbaan. De klep van zijn petje eigenwijs omhoog. Hij staart naar het podium waar hij zo op zal klimmen en zucht diep, probeert de emoties zijn lichaam uit te blazen. Even staan zijn wangen bol. Naast de winnaar staat Fabian Cancellara, die zo ook weer het podium op mag, maar iets minder hoog dan hij gewend is.
Terpstra merkt niet dat Cancellara hem uitgebreid opneemt. De blik van de Zwitser glijdt schaamteloos langs de Noord-Hollandse benen, langzaam naar boven, langs het lange, smalle lichaam, naar dat opgewonden gezicht. Cancellara bekijkt Terpstra alsof hij wil weten waar in dat lichaam precies die klasse zit, het vermogen om zo’n grote koers te winnen. Of hij het misschien ergens aan had kunnen zien, of hij het had kunnen zien aankomen. Maar zelfs nu het bewijs hier zo dicht naast hem stond, leek hij het nog niet helemaal te kunnen bevatten.
Cancellara was de enige niet. Ook Boonen, Vanmarcke, Degenkolb en de anderen: ze hadden het allemaal verkeerd gehoord.
Schreef onder meeer:
- Terug naar Namen - 20/12/2020
- Als een reiger over de toppen - 24/10/2020
- Muziek in de benen - 23/10/2020
Mooi!
Oh wauw.
Als je Fabian Cancellara (mijn held) naar Niki ziet kijken dan zeggen die beelden genoeg (heel treffend geschreven door Lidewey van Noord). Een fantastische middag sport.
Naar mijn mening keek Fabian naar Niki omdat hij hem wilde feliciteren, iets tegen hem wilde zeggen. Maar Niki keek een andere kant op, was in zijn eigen wereld, begrijpelijk. Fabian liet hem in zijn eigen wereld, stoorde hem daar niet in, observeerde (verre van schaamteloos), mooi. Blijft een superheld.
Mooi verhaal en een renner om trots op te zijn!