Vergeten wielrenner: Peron, Andrea

Andrea Peron

Andrea Peron (14 augustus 1971)

De enige keer dat hij voor een miljoenenpubliek als eerste over de meet kwam, hield hij zijn handen op het stuur. Andrea Peron, wiens gezicht doorgaans fonkelde van vrolijkheid, keek vermoeid en bedroefd – de blik van een renner die in de laatste bergrit buiten de tijdlimiet binnenkomt. Het ging die dag ook niet om hem, er werd zelfs geen klassement opgemaakt. En hij was de laatste die daar rouwig om was.

De Italiaanse klimmer rouwde om de vorige dag verongelukte Fabio Casartelli, net als zijn ploegmakkers, die hem flankeerden bij de aankomst in Pau. Net als de rest van het zwijgende peloton, in de laatste twee kilometer op eerbiedige wijze afstand van de Motorola-ploeg (ploegleider was overigens Hennie Kuiper). De fiets was die dag, 18 juli 1995, slechts een vehikel om de dag door te komen. Dat de zes overgebleven renners uit de Amerikaanse formatie zij aan zij de finish passeerde, onder een goedkeurend applaus van het publiek, staat bij velen nog in het geheugen gegrift. Maar dat Andrea Peron door zijn eigen ploeg naar voren werd geschoven om net iets eerder over de streep te komen, zullen niet veel mensen hebben onthouden. Toeval was het niet, Peron en Casartelli behoorden tot dezelfde lichting beloftevolle Italiaanse renners en waren kamergenoten. Hij was het ook die de avond ervoor door de weduwe van Casartelli werd opgebeld met het dringende verzoek om als ploeg niet uit de Tour te stappen (hoewel dat volgens teamleider Ochowitz nooit serieus was overwogen).

Dit filmpje brengt de laatste vijf minuten van de wandeletappe in beeld.

De knecht Peron koerste nog ruim tien jaar door. Zijn opmerkelijkste wapenfeiten: in 1996 won hij het eindklassement van de Ronde Castilia y León, in 1999 eindigde hij als tiende in de Tour en in 2001 werd hij Italiaans kampioen tijdrijden. In 2006 sloot hij, op 35-jarige leeftijd, zijn loopbaan af.