De Giro d’Italia 2016 was een ware achtbaan van emoties, van euforie tot niet aflatende teleurstelling en alles wat daar tussenin zit. Precies al deze emoties is wat deze mooie sport zo ontzettend veelomvattend maakt, vooral als ‘wij’ mee kunnen doen om de ereplaatsen. Ik vraag je in te stappen, maak je riemen vast voor een rondje langs emoties die deze drie weken durende topattractie teweeg heeft gebracht bij mij.

Uitzinnige vreugde

Apeldoorn, 6 mei 2016. Ik ben erbij in het eerste, en voorlopig laatste zomerse weekend van het jaar. Tom Dumoulin schrijft geschiedenis en wint voor eigen publiek de proloog over 9,8 km. Nadat Fabian Cancellara het laatste rechte stuk op is gereden en de tijdwaarneming in beeld komt, stijgt een gejuich op in de straten van Apeldoorn. Het doet aan alsof de winnende goal, in blessuretijd, toch nog wordt binnengeschoven. Uitzinnige vreugde voel ik wanneer Tom Dumoulin zijn naam gescandeerd wordt terwijl hij op het podium verschijnt.

Gevoel van warmte

Maarten Tjallingii was de eerst passerende renner die na de reclamekaravaan Hoenderloo doorkliefde in de eerste echte etappe van deze Giro. Met een grote glimlach rijdt hij op kop van de drie man tellende kopgroep. Het is hartverwarmend om te zien hoe deze man van zijn sport aan het genieten is in zijn laatste grote ronde.

Trots

Het peloton volgt op vijf minuten. Tom Dumoulin wordt begeleid door zijn voltallige ploeg. Wat is het mooi om live mee te maken, een Nederlander als middelpunt van het peloton rijdend in de maglia rosa.

Teleurgesteld maar hoopvol

De 11e etappe, de dag na de rustdag, is de etappe waarin Tom Dumoulin helaas moet afstappen. Hij ondervindt te veel last van het zitvlak en zal geen rol meer spelen in deze Giro. Steven Kruijswijk heeft daarentegen zijn les geleerd van vorig jaar en verliest in de eerste etappes geen onnodige tijd. Sterker nog, hij rijdt erg scherp. Dat zou wel eens kunnen betekenen dat het vertrouwen en de vorm wel goed zitten.

Beginnende euforie

Steven Kruijswijk wordt tweede in de eerste echte grote test voor de favorieten. Sinds deze etappe behoort Kruijswijk ook echt tot de favorieten want hij heeft zojuist Nibali en Valverde het snot voor ogen gefietst. Esteban Chaves pakt de etappeoverwinning, maar onze Steven pakt de roze trui ten koste van de ‘grote’ namen.

Euforisch 

Steven Kruijswijk wordt weer tweede, nu in de individuele tijdrit. Hij staat na deze rit twee minuten (!) voor op Chaves en drie minuten (!) op Vincenzo Nibali. Steven Kruijswijk rijdt iedereen, in een man-tegen-mangevecht, naar huis. Steven Kruijswijk kan deze Giro gewoon gaan winnen.

Verlangend

Rustdag. Ik heb heel veel zin in de koers nu.

Extatisch

Ook vandaag kraakt Steven, de onbreekbare, Kruijswijk niet. Sterker, hij wordt weer tweede in een zware bergetappe.  Vandaag moet hij Valverde voorlaten in de eindsprint. Maar weer zet Kruijswijk, Vincenzo Nibali te kakken en voegt nog eens één minuut en zevenenveertig seconden toe aan zijn voorsprong op eerder genoemde. Wat is hier aan het gebeuren? ‘Onze’ Steven Kruijswijk is de sterkste en meest constante man in deze Giro d’Italia. Als er geen gekke dingen gebeuren, moet hij deze Giro winnen.

Bewonderend

Roger Kluge flikt het. Hij blijft het jagende peloton voor en wint de 17e ‘vlakke’ etappe.

Gespannen

Gaat Steven Kruijswijk ook deze bergetappe zijn hoofd boven water houden? In de laatste week van deze loodzware ronde. Hoe laat begint de uitzending nou eindelijk?

Gefascineerd

De aanvallen komen, op de Colle dell’Agnello. Chaves rijdt met zijn ploeg in één keer de hele LottoNL-Jumbo-formatie aan puin. Steven Kruijswijk kan niet van tactiek veranderen, hij zit alleen en moet alles zelf pareren. Dat doet hij met verve. Hij is echt de beste bergop. ‘Steven Kruijswijk is de enige constante factor in deze Giro,’ roept Maarten Ducrot terwijl Nibali zijn witte hesje aantrekt voor de lange afdaling.

Desolaat

Hij valt. Steven Kruijswijk valt in de afdaling van de Colle dell’Agnello. Een ‘kleine’ stuurfout, een meter te ver naar buiten en Kruijswijk slaat tegen een bevroren sneeuwmuur over de kop. Zijn fiets, waar Steven meteen naar toe rent nadat hij is opgestaan, heeft drie salto’s gemaakt. De fiets kan niet direct verder. Steven verliest de aansluiting met alles en iedereen en rijdt in niemandsland met pijn in zijn alles en is tijd aan het verliezen.

In paniek     

‘Geen paniek nu,’ is het enige wat Maarten Ducrot nog over de lippen krijgt. Ik vergeet uit paniek adem te halen. Dit ziet er niet goed uit, hij moet wel veel last hebben, want er komt net een renner voorbij vliegen in de afdaling. Steven Kruijswijk heeft helemaal niemand. Geen hulp, wel achterstand. En dan moet de eindklim nog beginnen.

Hoopvol

Steven Kruijswijk weet op de slotklim het tijdverlies toch nog enigszins te beperken. Hij staat (nog) derde, op maar één minuut vijf van Chaves. Zou hij morgen nog een keer alles kunnen geven? Volle bak, alles of niets? Aanvallen zonder enige terughoudendheid? Is dit nog te redden?

Ontgoocheld

De beelden na de finish van de 19e etappe. Arme, arme jongen. Arme Steven Kruijswijk, wat moet dit lichamelijk en mentaal pijn doen. De ‘zekere’ winnaar van de Giro d’Italia 2016 is door eigen toedoen uit de rose trui gevallen.

Angst

Berichten verschijnen dat Steven Kruijswijk naar het ziekenhuis is om een scan te laten maken. Dit betekent toch niet dat hij niet meer verder kan? Dat Kruijswijk zijn verloren roze trui niet meer kan proberen te heroveren. Is dit het dan? Zal Kruijswijk morgen niet meer starten in de Giro?

Opgewonden

Steven Kruijswijk is op de rollen gesignaleerd in het hotel.

Bewonderend

Steven Kruijswijk gaat van start en is strijdbaar volgens Nico Verhoeven.

Geïntrigeerd

Steven Kruijswijk overleeft de eerste klim van de dag in de groep met favorieten. Hij geeft tot nog toe geen krimp.

Berustend maar dankbaar

Kruijswijk kan het tempo niet meer volgen maar vecht voor wat hij waard is met al zijn kwetsuren om toch zijn podiumplek te behouden. Wat een held!

Respectvol

Steven Kruijswijk valt helaas van het podium. Maar Steven Kruijswijk, wat heb jij laten zien uit welk hout je gesneden bent. Niets anders dan heel veel respect voor deze prestatie. Als je met de kwetsuren die je hebt en de tegenslag die je te verwerken kreeg, alsnog deze prestatie kunt neerzetten, dan ben je een hele grote.

Geamuseerd

Jos van Emden en Maarten Tjallingii plegen in de laatste etappe een vooraf aangekondigde coup en gaan er gezamenlijk vandoor. Ze rijden lange tijd met zijn tweeën vooruit en Jos van Emden houdt het nog heel even alleen vol, maar daarna is de koek op. Wat een geweld en wat een prachtige koers hebben we de afgelopen drie weken gezien in de Giro d’Italia 2016. Wanneer mogen we weer?

Geïnspireerd 

Het zwarte gat na drie weken lang koers is daar. Gelukkig begint volgende week het Critérium du Dauphiné. Er staat ons vast nog een hele mooie sportzomer te wachten, hopelijk met veel emotie en Nederlands succes. Maar graag zonder sneeuwwanden.

Tim van Asch
Laatste berichten van Tim van Asch (alles zien)