Wat als we tien jaar terug niet met het (toen nog) tourblog Tourkoorts waren begonnen? Hoe zou de wereld er dan uit hebben gezien? Nu Het is Koers eenmaal – om met Ivo Niehe te spreken – een unaniem belachelijk groot succes is gebleken, lijkt het zinloos om daarover te filosoferen. Toch is het goed bij zaken die voor geluk zorgen, je te realiseren hoe het leven zou zijn zonder die dingen. En als Het is Koers de afgelopen tien jaar toch ergens voor heeft gezorgd dan is het wel wielergeluk.

Dus laten we beginnen met een stukje regressietherapie naar de HiK’er toe.

Maar voor we onze ogen dicht doen, moet ik nog één disclaimer geven. Ik schreef hierboven over ‘we’ en strikt en statutair genomen ben ik ook zeker onderdeel van die ‘we’, maar enige bescheidenheid van mijn kant is hier op zijn plaats. Ik was inderdaad bij die spontane oorsprong van dit wielerblog betrokken, maar als we bij de organisatie van Het is Koers over ‘we’ spreken vind ik dat daarbij toch vooral naar Bas van Eijk en Léon Geuyen moet worden gekeken. Ik heb eerder voor Bas al gepleit voor een oranjelintje en dat verdient Leon ook. Zij zijn de drijvende krachten achter Het is Koers, waardoor dit jubileum gevierd kan worden.

Goed, dat gezegd hebbende: sluit je ogen, dan neem ik je mee naar drie situaties die het gemis van Het is Koers! weergeven.

Heb je je ogen dicht? Of een beetje half? Je ligt op de bank voor de tv bijna in te dommelen als iets geels je scherm vult. Het peloton rijdt over een kaarsrechte weg door een vlak land zonder kastelen, bergen of mensen langs de kant. Dat gaat dagen zo door tot in Parijs het gele poppetje zijn handen omhoog steekt. Het is Christopher Froome die de Tour heeft gewonnen. Je dommelt bij die mededeling weer in slaap. Tien jaar later word je wakker en zie je dat hetzelfde tafereel zich weer in je huiskamer voltrekt: een kale weg en een geel poppetje die zijn handen opsteekt. Nu steekt hij zijn tien vingers op. De commentator roept met vermoeide stem: “Ja dames en heren, er was geen bal aan, maar het is hem weer gelukt: Chris Froome wint zijn TIENDE Tour de France.”

Je valt gelijk in een nog diepere slaap.

Maar dit keer duurt het geen tien jaar voor je wakker zal worden. Ruik je dat ook? Er prikt iets rokerigs in je neus. Geen sigaret maar een barbecue. Niemand minder dan onze eigen BBQ-koning Bas van Eijk staat zich in je achtertuin uit te sloven met zijn moink balls, saté en andere haute BBQ-hapjes. Met een vleesvork in zijn hand stapt hij naar binnen en vraagt je: “Je hebt toch wel bier in huis?”

Je kijkt verschrikt op.

“Nou?”

Het licht van de koelkast doet pijn aan je slaperige ogen. Vooral omdat het allemaal nogal wit oogt van de leegheid. Geen bier te bekennen. Zelfs geen limonade. Helemaal niks. Achter de bananen zie je alleen nog wat ampullen epo liggen, maar dat is het wel.

“Dan ga ik wel naar je buurvrouw”, zegt Bas. “Kom op zeg, een BBQ zonder bier! Wat dacht jij dan? Houdoe!”

Je besluit dan maar een stuk te gaan fietsen om al die teleurstellingen van je af te trappen. Misschien toch leuker om even wat fietsmaten op te trommelen. Even wat mensen appen. In Whatsapp krijg je gelijk een pop-up: ‘Je moet tenminste één contact hebben om een gesprek te beginnen’. Je opent je adresboek: helemaal leeg. Facebook dan? Nul vrienden. Hyves? Alleen een klasgenoot van twintig jaar terug die veertig kilo is aangekomen en op een racefiets niet vooruit zal komen.

Dan maar alleen in de wind stoempen.

Als je de straat uitrijdt kom je op zo’n zelfde kaarsrechte polderweg die je een paar uur terug nog op tv zag in de Tour. De wind komt uit alle hoeken om je van je fiets te blazen. Je kan trappen wat je wil maar je komt geen centimeter vooruit. En waar je heen kijkt zie je ook niks dan leegte. Geen doel of eindstreep om naar toe te fietsen.

Was ik maar op de bank blijven liggen, denk je.

Zo. Nu mag je weer langzaam wakker worden uit deze nachtmerrie. Rustig maar, het was niet echt. Ik heb het verzonnen. Het is Koers bestaat wel, en zelfs al tien jaar! Maar met deze intensieve sessie heb je even kunnen ervaren hoe het wielerleven zou zijn zonder dit fantastische wielerblog: geen spannende koers en dus ook geen mooie koersverhalen, geen HiK-evenementen met eigen HiK-bier en vooral: niet die bekende gezelligheid van Het is Koers!

Het is Koers betekent voor mij naast al die verhalen die je hier kunt lezen ook al die leuke en gezellige mensen die ik heb leren kennen in de afgelopen tien jaar. Allemaal mensen met eenzelfde passie voor wielrennen. Het is Koers heeft dat al tien jaar bij iedereen in een hogere versnelling gebracht, want Het is Koers is de doping voor de wielerziel. Daar kunnen ze ons ook de komende tien jaar niet op pakken!

Pieter van der Meer
Laatste berichten van Pieter van der Meer (alles zien)