Die vervloekte La Redoute

Luik Bastenaken-Luik 1999. Michele Bartoli plaatst een aanval op La Redoute. Frank Vandenbroucke en Michael Boogerd kunnen volgen. Voor VDB gaat het nog niet hard genoeg, die neemt brutaalweg het initiatief over en voert het tempo nog wat op. Boogerd zit op het tandvlees.

Plots draait de weg naar links. Het is warm en ik krijg het al snel nóg warmer. Het stijgingspercentage loopt hier snel op; mijn gehijg overstemt mijn gedachten. Mijn god, wat is het hier steil. Ik schakel naar mijn op een na kleinste verzetje. Vorig jaar had ik nog een triple. Ja, vorig jaar…

Als VDB het commando overneemt, kijkt Bartoli naar rechts. Wat is die idioot van plan? De Italiaan laat zich verleiden tot een man-tot-mangevecht. Een sprint à deux bergop. Op het steilste stuk trekt de Belg nog even hard door. Bartoli probeert aan te haken, maar het lijkt alsof zijn benen er in één keer de brui aan geven. Hij harkt verder, maar gelooft er niet meer in.

Mijn benen malen rond in een beschamend tempo. Kleiner schakelen kan niet, met dit verzetje moet ik die k-heuvel bedwingen. Iemand bewerkt mijn dijen met een voorhamer. Waarom heet een kuitenbijter trouwens niet een dijenbeuker? Geen originele gedachte, bedenk ik me. Maar van wie heb ik hem ook alweer gejat? Ah, hier voel ik wat verlichting. Een paar fietsmaten zijn kennelijk al boven. Ik ga het halen. Maar waarom voelt dit stuk weer zwaarder? Spelden prikken in mijn benen. Verdomme, ik heb niks meer over! Ik pers het laatste restje energie uit mijn lijf en kom hevig puffend boven. Wat een kolereding.

Soeverein rijdt het wonderkind naar de top van La Redoute. Met een ongekende snelheid. Hij kijkt nog eens achterom, om er zeker van die zijn dat hij die vervloekte Italiaan er echt af heeft gereden. Een klein lachje speelt om zijn lippen. Niemand gaat Frank Vandenbroucke verslaan vandaag. Niemand.