Zelf de Amstel Gold Race fietsen? Overnacht op de Cauberg en rij eens een andere route!

Aankomen boven op een wielericoon

Na een mooie autorit richting het zuiden zien we ‘m voor ons liggen. De Cauberg. We rijden ‘m eerst op met de auto om daarna weer af te dalen eng elijk maar even de benen te testen.  Hoe gek het ook klinkt, je voelt je toch gelijk weer een beetje renner. Maar in plaats van juichend over de streep te komen, draaien we rechtsaf de oprit van Kasteeldomein De Cauberg op.

Wakker worden met koers

Wat fietsen in Zuid-Limburg uniek maakt, is hoe koers hier in de lucht hangt. ‘s Ochtends drinken we koffie terwijl we andere wielerenthousiastelingen al voorbij zien trekken. Toerfietsers, profs, – iedereen lijkt graag de Cauberg te willen bedwingen.

Het voelt bijna als een heilige plek voor wielrenners. De klim zelf is maar 800 meter, maar de historie maakt het zwaar. Hier pakte Gilbert zijn vierde Amstel, hier werd Kwiatkowski wereldkampioen en schreeuwde ik zelf Michael Boogerd naar voren tijdens het WK 1998. Ja, ook toen al was de Cauberg dé heuvel van Nederland.

Cauberg, Valkenburg, Nederland

• Afstand: 785 m, Hoogteverschil: 58 m, Gemiddelde helling: 7.8 %

Ontbijten is hier prima en met nog een lekker stuk vlaai van eigenaar Gert Veenhuizen (plus een mooi verhaal over zijn connectie met fietsen, zijn collectie fietsrelikwieen en de link met Piet Paulusma (ja zeker)) gaan we op pad.

De route: de Amstel Gold Race fietsen zoals het bedoeld is

Vanaf de Cauberg is het nauwelijks een paar kilometer tot de volgende kuitenbijters: Geulhemmerberg, Bemelerberg, en uiteraard de klassieke scherprechters Keutenberg en Eyserbosweg.

De route die we hebben gekozen leidt niet over de Keutenberg. We wilden het dit keer gezellig houden. Hij trekt richting België en uiteindelijk richting Camerig en Epenerbaan. Hier vind je uiteraard de enige (?) haarspeldbocht van Nederland. Ondertussen hebben we ook de klassieke Loorberg al verslonden. Dat is een heerlijk klimmetje om even wat intervallen te trainen. Sowieso is de regio rondom Slenaken, De Planck en dan de Voerstreek echt genieten. De Gold Race is mooi, maar ook die klimmetjes, die vaak in de Volta Limburg Classic of Limburg’s Mooiste zitten, doen niet onder voor de Gold Race heuvels.

Uiteraard volgt dan de Eyserbosweg. Die doet echt heel erg pijn, stijgingspercentages die je hartslag meteen de hoogte injagen – het is een beest van een klim. Bovenop zien we een paar andere fietsers op adem komen. Dit is het punt waar ik vroeger (eind jaren ’90) stond om nog een keer de renners in de race te zien. Waar (wederom) Boogerd altijd zijn demarrage leek te plaatsen. Schreeuwen en juichen voor Neerlands klassiekertrots. Mooie herinneringen, elke keer weer. Bovenop de Eyserbosweg is trouwens een gekke plek. Je staat in een akker, met een zendmast ernaast. Er is niets. Een beetje als boven de Redoute. (Het uitzicht op La Redoute is wel een stuk fraaier).

Maar goed, bovenkomen op de Eyserbosweg is toch datgene wat Limburg mooi maakt. Draai je daar overigens rechtsaf in plaats van linksaf of rechtdoor, dan kan je boven op de heuvel bij Ubachsberg nog een kopje koffie doen bij oud voetbalprof Marco van Hoogdalem.

Terug op de Cauberg: de ultieme finish

Na een dag waarin we voelden hoe de Amstel Gold Race écht aanvoelt, komen we terug in Valkenburg. Eén ding rest ons nog: een laatste keer omhoog. De Cauberg als afsluiter. Dat is bijna een moetje, eerst de Daalhemmerweg naar beneden en dan in vliegende vaart de Cauberg op. 800 meters pijn lijden.

Boven rollen we terug naar Kasteeldomein De Cauberg. Douchen, biertje, uitzicht over het parcours. De perfecte afsluiting van een weekend fietsen.

Routes: