Kriebels en kippenvel

‘Sowieso mijn allermooiste wielerherinnering’, opent Arne van Gils onmiddellijk. In 2015 reed hij de Tour du Rwanda. Tien jaar geleden inmiddels. ‘Kriebels’, voegt Arne toe.

Van Gils is laat begonnen met fietsen. Hij raakte geblesseerd door moto-cross, en stapte op de fiets. Voornamelijk in het buitenland. In verre oorden. ‘In 2014 ging ik naar Kameroen. Mijn allereerste elite koers.’ Een korte lach; het besef dat het bijzonder is. ‘Dan kan het twee kanten op: Of je wil nooit meer, of je vraagt je meteen af wanneer de volgende startgelegenheid is. Ik reed in het voorjaar daarna in de Dominicaanse republiek, en later dat jaar dus in Rwanda. De Tour werd toen nog in november georganiseerd.’

‘We waren met een kleine ploeg. Nooit spijt gehad dat ik ben gegaan. Ik kende Rwanda van de oorlog. Als je je een beetje verdiept, blijkt het heuvelachtig te zijn, of beter gezegd bergachtig. De titel klimmer mag ik niet dragen. Ik herinner me dat ik de eerste twee etappes bij de laatste renners zat. Ik slikte preventief malariapillen. Ik werd er slap van. Een Duitse renner vertelde me dat hij pillen bij had, maar ze alleen slikte in het geval dat hij ziek zou worden. Ik stopte ook en het ging meteen beter. Het was fantastisch, al deed ik nog steeds niet mee voor de prijzen.’

Van Gils was verbaasd over het niveau van de Afrikaanse renners. De Rwandezen waren sterk, reden ook al op goed materiaal. De Eritreeërs reden ook snel. Later zou Van Gils nog deelnemen aan de Ronde van Eritrea: ‘Er zit talent. Toch breken relatief weinig jongens door. Voor Eritreeërs was Europa het beloofde land. De politieke situatie was lastig. Die jongens wilden niet het leger in. Voor andere renners speelt misschien ook de andere cultuur.’

In Rwanda reed hij samen met Amanuel Ghebreigzabhier, nu renner bij Lidl-Trek. ‘Het is dan toch wel leuk zo’n renner extra te volgen. Wat ik vooral herinner: veel publiek. Op de beklimmingen, maar ook in afdalingen. Ook de regen deerden ze niet. De voorlaatste rit ging over de Mur de Kigali. De kasseien lagen er nat bij. Volgauto’s slipten. Sommige renners moesten afstappen; ik kon er nog net doorheen sturen. Spektakel! Als ik terugdenk: Kippenvel.’

Het WK in Rwanda roept ook vragen op. Arne: ‘Veel mensen met een uitgesproken mening zijn er nooit geweest. Ik heb me nooit onveilig gevoel. Je moet natuurlijk niet ’s nachts door steegjes lopen. Ik liet in een café mijn Garmin liggen. Na zeker een uur lag ie er nog steeds. Niet de maatstaf, maar wel typerend. Veel van die meningen vind ik ongefundeerd, een beetje storend eigenlijk.’

Als het past in zijn agenda en drukke bestaan, rijdt Arne nog verre koersen. Maleisië, Uruguay. Het niveau is daar in de breedte wel hoger dan in Afrika. Hij vervolgt: ‘Maar de toppers in Rwanda waren ook sterk. Ik was goed in vorm, maar was blij dat ik kon uitrijden. Het sportieve was niet doorslaggevend; mijn mooiste herinnering. Ook naast de fiets. Het bezoek aan het Genocide Memorial vergeet ik nooit meer.’

‘Door die ervaring leer je een land anders kennen. Zoveel Nederlanders zijn daar niet geweest. Dat heb ik dan toch maar mooi meegemaakt,’ reflecteert de Noord-Brabander. ‘Een meerwaarde dat ik dat heb mogen ervaren.’

Met dank aan: Arne van Gils

Foto’s: Arne van Gils

Deze publicatie wordt mede mogelijk gemaakt door een subside van de Europese Unie onder het Connect for Global Change programma: