Wielerpoëzie over de Omloop Het Nieuwsblad – uit de pen van Gert Jakobs

De coureurs starten om 11.15. Ik ruik de massageolie dwars door de TV héén.
De adrenaline in mijn lijf is nu al aan het koken, iedere vezel in dit lijf ademt wielrennen.

Coureurs met gekatapulteerde kuiten onder een knoestig benenstelsel, die schokschouderend, over de knoertige, kubusachtige kasseien van de Haaghoek, en de Paddestraat denderen.

Oerkrijgers, met Grinta in hun duivelsogen, dokkerend en stoempend, over de hoekige kasseien van de Holleweg.

Wanneer de coureurs zich naar boven hengsten, op de Muur van Geraardsbergen, bezorgen ze daar die duizenden wielersupporters, met bier doordrenkte nieren, een collectief wielerorgasme.

Op de Bosberg grijpt de duivel je met zijn noestige klauwen bij de strot, lacht zijn tanden bloot, en rukt al het zuur uit je aderen.

De winnaar van de Omloop 2025 sterft niet. Met zijn mooie heldere twinkelende ogen, die stralen, in die stoere stalen kop, verdwijnt hij langzaam uit het zicht.

Bij elke pedaalomwenteling wordt de opwinding alléén maar groter.
De kasseien van de Jagerij schieten in de verkramping, en kijken hem vervolgens hitsig tegemoet, wanneer hij voorbij komt gejast.

Hij beklimt de Muur van Geraardsbergen met fluwelen pedaalslagen, en zweeft en swingt over de helse macadamwegen alsof hij een Weense wals aan het dansen is.

Sierlijk zijn fiets in perfecte balans.
De Kapelmuur vouwt eerbiedig zijn rimpelige handen wanneer hij voorbij komt gedenderd.
En ziet vervolgens de wanhoop in de trieste ogen van de achtervolgers, en denkt bij zichzelf;

Daar gaat hij.
Zoveel snelheid heb ik nooit gezien.
Daar gaat hij, zoveel gratie heb ik nooit verdiend.
Soms ademt hij.
Terwijl zijn neusvleugels ietsiepietsie trillen.
Ik laat hem.
Zolang hij maar, met gouden pedaalslagen, richting Ninove rijdt.

Wielrennen is mooi.
Het spektakel naar de kloten rijen, ( rijen, rijen, jonguhhh ) nog mooier.
Omloop Het Nieuwsblad 2025 winnen; ultiem wielergenot!!!

#derrrannn