Op de Cauberg is Mischa Bredewold de nieuwe koningin van Limburg

Er zijn van die momenten in de koers die in je geheugen gegrift blijven. Niet vanwege een bloedstollende sprint of een millimeterfinish, maar omdat ze iets blootleggen. Iets echts. Mischa’s demarrage op de Cauberg was er zo één. Geen explosie uit het boekje, geen perfect getimede aanval, maar een beweging uit het hart. Alsof ze dacht: “en nu is het mijn tijd.” En dat wás het.

Geen schaduw meer

De afgelopen jaren reed Bredewold vaak in de schaduw van de grote namen. Kopecky. Vollering, Reuser, Wiebes. Maar wie goed keek, zag meer. Zag die koersintelligentie, die kalme blik, die motor. Ze werd niet voor niets Europees Kampioene. (tot ongenoegen van Wiebes)

En ja, ook die rust, die niet verward moet worden met bescheidenheid. Dit is een renster die weet wat ze waard is – en die dat zondag op de Limburgse wegen aan de wereld liet zien.

De koers zelf was klassiek en eigenlijk chaotisch. Een grote groep vluchters, een ploeg (FDJ-Suez) die op kop reed met één renster, voor de schaduwkopvrouw. Een vreemde setting. Een peloton dat niet meer in gang leek te schieten. Een splijtende versnelling van Pieterse bracht haar met Labous en Persico aan kop. De aansluiting van ‘brommers’ Van Dijk en Bredewold volgde.

Voor de laatste keer Cauberg een slimme demarrage van Van Dijk en Bredewold die eigenlijk meesloop. De twee ‘niet-klimsters’ met een voorsprong de Cauberg op.

Toen Bredewold ging op de Cauberg, dacht je even: gaat ze het redden? Toen ze doortrok, dacht je: wow geweldig. En toen ze het hield tot de meet, dacht je alleen nog: wat een overwinning!

Een mens van vlees, bloed en twijfel

Wat het extra bijzonder maakt, is wat er na de finish gebeurde. Geen ingestudeerde soundbites, geen gladde sponsorquotes. Nee, tranen. Openheid. Eerlijkheid. Bredewold vertelde over een mentaal dipje eerder dit voorjaar. Over twijfels, frustraties, en het gevoel dat alles even tegenzat. “Ik wil daar niet geheimzinnig over doen,” zei ze. Op haar stuur prijkte geen lijstje met alle klimmetjes, maar een briefje met de tekst ‘vrij en vertrouwen’. Dat zegt alles. De psycholoog die ze raadpleegde, had dat meegegeven. Het laat ook de mentale worsteling zien waar topsporters vaker mee hebben te dealen.

Voor Bredewold kwam die worsteling weer naar boven toen ze in Brabantse Pijl, haar favoriete koers, ruim buiten de top 10 viel. De resultaten van het voorjaar waren ook al niet om over naar huis te schrijven. Een 5e plek in Dwars door Vlaanderen oogde wat schraal. Tot zondag 20 april.

Een f*cking droom

In een interview zegt ze: “Ik ga met een biertje zitten”. “En dan besef ik: dit is echt een f*cking droom.” Mooier kunnen we het niet zeggen. Mischa Bredewold won de Amstel Gold Race met haar benen, maar veroverde Limburg met haar hart en ziel.

En eerlijk? Het is meer dan verdiend.