Alto d’el Angliru: een ode aan het geitenpad
Een sporter beweegt zich tergend langzaam voort over het asfalt. Het smelt bijna onder de druk van de banden. Zo steil, zo meedogenloos. Het asfalt wordt langzaam korreliger, het wordt grintachtig. De brede weg wordt een pas, de pas wordt een weggetje en het weggetje een geitenpad. Niemand zou zichzelf hier omhoog wringen. zelfs de berggeiten pakken hier de taxi. Nee, dit is geen terrein voor fietsers. Maar toch. Elke keer weer gaat een groep van 100+ renners zich omhoog duwen. Slingerend, geen voetje aan de grond, maar als het zou kunnen. Een triple is voor amateurs, maar men zou’m maar wat graag hebben. MTB-verzetten, ja graag.
De Vuelta heeft naam gemaakt met het vinden van geitenpaden. Lagos de Covadonga, de klim naar Covatilla, de alto d’el Gamoniteiru. Zeg je Vuelta, dan zeg je geitenpad. Daar kun je de klok op gelijk zetten. En Asturië heeft de beste geitenpaden, als je het ons vraagt.
In elke Vuelta lijkt men weer een nieuwe kronkelachtige steile strook asfalt te vinden die eindigt in niemandsland. Steevast met donkerrode, zelfs zwarte hellingshoeken. Boven de 20%, het liefst voor meer dan een kilometer. Laat ze maar lijden, want lijden is mooi. Más es mejor, als dat een Spaanse uitdrukking is.
Asturië is Angliru en Angliru is Asturië. De koning der geitenpaden, net buiten Oviedo. Hier komt alles samen. Het is dé klim uit de Vuelta met historie, de klim die qua spektakel de weg heeft gebaand voor de anderen.
King Angliru, zoals enkele Asturiers ‘m liefkozend noemen. Ze zullen vast met de e-bike omhoog zijn gegaan.
Nee. De Angliru is niet voor diegene met een zwak hart. De Angliru is er voor zij die graag pijn lijden. Voor de liefhebbers, wat het genre dan ook mag zijn.
De Angliru is de koning van het geitenpad. De King of the Mountains en wij kunnen niet wachten.