Foto Stefano Sirotti
Toen Armstrong nog cool was – over het WK 1993
In augustus 1993 was ik negen jaar oud. Bij ons thuis was het WK wielrennen een vaste prik. Familie voor de TV, vanaf ronde één kijken naar al die kleurrijke renners uit onuitspreekbare landen die zich probeerden te meten met de groten der aarde. Vooraf deden we een gulden in de pot en voorspelden we de winnaar. Voorafgaand aan de koers koos ik Lance Armstrong.
Foto Stefano SirottiWaarom weet ik niet, maar ik dacht dat de Texaan wel eens kon winnen. Wellicht keek ik daarom met nog meer interesse naar dit WK in Oslo. Natuurlijk wilde ik wel dat een Nederlander zou winnen, want een beetje chauvinisme zit er wel in. Alleen in die tijd moest de Nederlandse hoop van Adri van der Poel, Gert-Jan Theunisse, Steven Rooks en Frans Maassen komen. Het parcours was wel selectief, maar het was niet de echte klimmers.
De belangrijkste onderscheidende factor die dag, was de koude, stromende regen. Dit zorgde voor een race die zich anders ontwikkelde dan men had gedacht. Het ging niet meer per se om de sterkste wielrenner, maar degene met de minste angst in de kletsnatte bochten. Slechts 66 renners reden de koers uit, vanwege de zware, koude omstandigheden. Door het nieuwe asfalt waren er ook valpartijen op gewone rechte stukken. Het was letterlijk een slagveld.
Armstrong had wel wat laten zien in de Tour, maar hij was zeker geen favoriet. Wat heet, iedereen keek naar grote namen als Riis, Indurain, Chiappucci en Museeuw.
Maar zoals het gezegde gaat: ‘Everything’s bigger in Texas’. De laatste klim, de Ekenberg, blijkt de Texaan de grootste motor te hebben. Toen nog zonder apothekershulp? Wie zal het zeggen. Opvallend genoeg lijkt eerst Frans Maassen hem te kunnen bijhouden, maar die moet het gat laten en valt terug naar de achtervolgende groep. Hij rijdt top 10 die dag.
Armstrong wint. Vóór Indurain en good old Olaf Ludwig. Zijn maatje en evenknie in de Tour, Jan Ullrich, pakte de dag ervoor de titel bij de beloften.
Het beeld van de Amerikaan zonder helm, met de korte stekeltjes, is mij altijd bijgebleven. Of het nu de drie gulden winst was (we waren met z’n vieren thuis) of gewoon het feit dat hij de onverwachte winnaar bleek te zijn, ik weet het niet.
Als je nu de beelden terugkijkt, dan is dat met een andere bril. Je weet nu de historie, je weet wie er graag langs de dokter ging, we weten allemaal wie nu precies waar z’n preparaten haalde.
Maar los daarvan, Armstrong was die dag gewoon cool. En niet alleen vanwege het weer.