Het lange wachten is begonnen

En je wist nóg iets zeker: het wielerseizoen is voorbij.
De Tour of Holland gaf het laatste zetje.
Het boek is dicht. Seizoen 2025 is geschiedenis.

En wat voor geschiedenis.
De dominantie van Team UAE: 95 zeges.
De dominantie van Tadej Pogacar: Tour, WK, EK, De Ronde, Luik, Lombardije.
Het voorjaar van Van der Poel (en ja, ook van Pogacar).
De Giro van Yates (en Del Toro)
De Vuelta van Vingegaard en Almeida (en Ayuso).

Bij de vrouwen: die bizarre Omloop, de terugkeer van PFP, het jaar van Vollering.
Wiebes, onbetwiste koningin van de sprint.
De doorbraak van Le Court. De verrassing Vallieres. Bredewold wint de Amstel.
Het afscheid van Van Dijk. 
Een seizoen vol verhalen.

En dan nog de strijd om promotie en degradatie.
De coup van Astana. De val van Arkéa.
Het samengaan van Lotto en Intermarché.
De geruchten, de transfers, de gemiste kansen.

Het afscheid van grote renners, zoals Viviani, Kristoff, Majka, Demare.
Het wielrennen biedt op zoveel momenten zoveel moois.

Het maakt dat je uren wacht langs een Franse D-weg, voor een flits van één minuut.
Dat je tot je knieën in de modder staat, in een Vlaams weiland.
Dat je kou lijdt langs een kasseienstrook en toch geniet.

Het is de koers die geeft. De koers die neemt.
De koers die je doet verlangen naar wat nog komt.

En dan is het nu oktober.
En begint het.
Het lange wachten.

Wachten op die ene zaterdag, eind februari, begin maart.
Die eerste zaterdag waarop het peloton weer ontwaakt: De Omloop.
Het moment dat de motoren ronken, het publiek verkleumt en alles weer klopt.

Wat moet ik tot die tijd?
Wachten op relletjes van trainingskampen?
Op interviews van renners die afrekenen met hun oude ploeg?
Op zandbakkoersen waar niemand écht wint?

Nee.
Ik wil startlijsten. Voorbeschouwingen. Natte kasseien.
Ik wil uitzinnige supporters. Ik wil koers.

Nog 133 dagen.
En dan is het weer koers.