Tusen takk, Alexander: Een gouden palmares, met een zilveren randje

Met nog 500 meter te gaan lijkt niets meer mis te kunnen gaan. De Noorse kroonprins Alexander Kristoff zit op pole position. Enkele weken daarvoor greep Kristoff al de Europese titel, in een millimetersprint met Elia Viviani. Nu gaat hij dat nog eens overdoen. 200 meter te gaan. Kristoff op kop. De Noorse reus sleurt met zijn fiets. Niemand lijkt hem te kunnen verslaan. Nog 150 meter en het gaat bergaf.

Met 100 meter zien we de neus van Peter Sagan achter de imposante Kristoff tevoorschijn komen. Op 50 meter zit hij ernaast. Op de streep: een verschil van een half wiel. Sagan pakt zijn derde titel op rij. Kristoff pakt zilver. De Noorse wielernatie is in rouw. En dan moet het miljoenenverlies van de WK organisatie nog komen.

Het is een smet op het blazoen van Kristoff. Want om deze Noorse grootheid te minimaliseren tot een verloren sprint, dat is niet terecht. 98 prof overwinningen. Hij had er graag 100 van gemaakt, maar een valpartij in de Tour de Langkawi zette een streep door dat glorieuze einde.

We tellen monumenten: Milaan-Sanremo en de Ronde. We tellen klassiekers zoals Gent-Wevelgem, zijn abonnement op de Scheldeprijs en Driedaagse de Panne, de Eschborn-Frankfurt overwinningen. Tel daarbij nog enkele touretappes (waaronder winst op de Champs-Elysees) en een rits aan andere sprintzeges. Kristoff is een sprinter met punch. Niet een echte puncheur, zoals Van der Poel of Alaphilippe. Kristoff was zo’n sprinter die moeilijke aankomsten naar zijn hand kon zetten. En die en passant nog twee monumenten meepakte.

Grappig genoeg lijkt hij een van de weinige renners te zijn die met zijn stap naar Team UAE niet méér is gaan winnen. Maar dat kan ook timing en leeftijd te maken hebben.

Einde seizoen 2025 is ook einde carriere voor Kristoff. We gaan ‘m missen in het peloton. En we gaan ‘m zeker niet minimaliseren tot een sprint in 2017. Want daarvoor is Kristoff een te groot renner.

Tusen takk, Alexander.