Sir Bradley Wiggins: Wiggo van Modfather tot Madman
Opeens dook ruim veertig jaar na de officiële release de video van My Ever Changing Moods weer op, opgepoetst in HD. In die clip zien we Paul Weller en Nick Talbot van The Style Council op racefietsen over de weg schieten, gehuld in retro wielerkleding van de ploegen Magniflex en TI-Raleigh. Geen wonder, want Paul Weller bleek wel vaker een stijlgids te zijn. Weliswaar niet per definitie zelf als fietsliefhebber, maar hij bleek wel liefhebber van de strakke snit in de fietsmode.
Zijn stijl leverde hem niet voor niets de iconische bijnaam The Modfather op. Mod, afgeleid van het woord modernist, staat voor een cultuur die vaak gericht is op stijlvolle, op maat gemaakte kleding. Pakken, polo’s, dat soort werk. Very British, strak en elegant. In de sfeer van Fred Perry.
Niet geheel toevallig heeft Weller een trouwe volgeling uit het wielerpeloton. Eentje die ook niet vies is van een rock ’n roll look (zeker niet in de tijd dat hij zijn kenmerkende bakkebaarden nog had): Bradley Wiggins. Hij was in 2012 de eerste Brit die de Ronde van Frankrijk won en schreef datzelfde jaar ook nog eens de Olympische medaille bij op zijn palmares tijdens de tijdrit in Londen. Een tijd lang won hij alles wat los en vast zat (waaronder een hele reeks Olympische medailles), maar na zijn loopbaan verloor hij ook weer veel. Zijn leven werd geteisterd door depressie, schulden en een drank- en cocaïneverslaving. Naar eigen zeggen zelfs zo erg dat hij de coke voor de ogen van zijn kinderen snoof vanaf zijn gouden plak. Het fietsen was ooit zijn ontsnapping, als vlucht van een lastige jeugd, maar hij hield niet van de persoon die hij werd op diezelfde fiets.
Terug naar de muzikale connectie: Wiggins stond altijd bekend als een uitgesproken type. Een cultfiguur met een groot charisma. Hij staat bekend als rockfan en liefhebber van de muziek van Paul Weller. Weller en Wigginsspraken in een speciaal radioprogramma voor BBC Radio 6 Music over hun gedeelde liefde voor muziek en de Britse jeugdcultuur en hoe stijl, muziek en identiteit ook samenkomen met sport. Wiggo en Weller lieten naast hun verhalen liedjes horen van bands als The Who, The Stone Roses, Little Richard, The Rifles, The Kinks en uiteraard ook Wellers voormalige band The Jam en diens solowerk.
Toen Bradley Wiggins in 2012 voorgedragen werd voor het ridderschap stond hij op het punt te bedanken voor de eer. Zijn grootmoeder verklaarde hem voor gek en ook Paul Weller gaf hem bij hun gezamenlijke kleermaker de wijze raad vooral de eer te accepteren. Sindsdien gaat hij als Sir door het leven. Zij het ook met ever changing moods, want eerder gaf hij toe in een woedende bui zijn trofeeën van sportpersoonlijkheid van het jaar en zijn ridderschap aan stukken geslagen te hebben.
Ene Lance Armstrong wierp zich overigens op als redder van de in België geboren Brit: op kosten van de Amerikaan mag Wiggins naar een kliniek in de staat Utah, om zijn trauma’s een plek te geven. Wiggins maakte daarnaast schoon schip door zijn hart uit te storten in zijn autobiografie, het onlangs verschenen The Chain, waarin hij naar eigen zeggen beschrijft wat er gebeurt als de wedstijd klaar is, als je de meest duistere kanten van jezelf moet accepteren. Ga je het lezen, dan kan je kan je deze door NME samengestelde playlist The Songs That Inspire Bradley Wiggins opzetten. Met uiteraard ruimte voor ‘zijn’ Modfather.
