Giro 2026 start in Bulgarije: strand, historie en verrassend weinig cols maar wél Morricone op de achtergrond

De Giro trekt weer een konijn uit de hoge hoed. Na een bezoekje aan erkende wielernaties als Israël, Hongarije en Albanië, gaan we dit jaar naar Bulgarije. De buitenlandse start in Albanië kan toch niet heel goed bevallen zijn. Er stond nauwelijks publiek langs de kant en de Giro-directie dreigde zelfs met verplaatsing omdat Albanië niet wilde betalen. Hoewel dat laatste nooit bewezen is.

Maar nu gaan we naar Bulgarije. Ik was er in 1997 met een vriend. Toen hebben we geen fiets gezien. Die vriend van me ontmoette daar de liefde van zijn leven en komt er dus vaak. Op Strava zie ik dan ook mooie beklimmingen rond Berkovitsa langskomen, een skioord ten Noord-Westen van Sofia. Hier heeft hij een huisje. Bij Berkovitsa is de mooiste klim ongetwijfeld de beklimming van de berg Kom (tot aan de berghut is er een asfaltweg). Mooie toepasselijke naam ook.

Of we veel beklimmingen gaan zien is maar de vraag. De route gaat vooral langs zeer toeristische plekken. De eerste etappe brengt ons van het pittoreske schiereiland Nessebar, via Sozopol naar het traditionele Burgas. Veel Nederlanders zullen er zijn geweest, omdat bekende toeristenfuiken daar dichtbij liggen. Het is ook een breuk met traditie dat grote rondes eigenlijk altijd in een grote stad starten. Maar dit keer gaan we voor Nessebar, naast ‘Sunny Beach’.

De tweede etappe is spannender. Het is een heuvelrit rond Veliko Turnovo. Veliko Turnovo is de oude hoofdstad van Bulgarije en ook één van de mooiste steden. Ook daar kan je waarschijnlijk ook Nederlands horen: de meeste Bulgaarse arbeidsmigranten en werklui die in Nederland actief zijn komen uit deze streek.

De derde etappe gaat van het Romeinse Plovdiv naar de huidige hoofdstad Sofia. In die etappe tussen Sofia en Plovdiv zit de klim naar Borovets, ruim 9 kilometer lang (een categorie 2). Dat is volgens mij de zwaarste klim die ze in Bulgarije aandoen. Maar top ligt dus nog ver voor de meet dus wordt er toch een sprint verwacht.

In Sofia wordt gekozen voor een vlakke aankomst. Dat is wel een gemiste kans want je hebt er ook de klim naar de berg Vitosha van 15 km gemiddeld 7%. Het mooiste van alles: deze gaat notabene over kasseien! Maar met een etappestart in Napoli wilde de organisatie mogelijk gezeur in Bulgarije voorkomen.

 

Oversteek naar Italië

Terug in Italië zie je vooral een gefragmenteerd parcours en eentje met enorme verplaatsingen. Want we beginnen het Italiaanse deel in Calabrië, bijna het zuidelijkste puntje van de laars om vervolgens de Abruzzen naar boven te trekken en sluiten we de eerste week af met de inmiddels bijna traditionele sprintetappe naar Napels. Dat wordt rijden in bubbeltjesplastic, voor wie zich vorig jaar nog kan herinneren.

De eerste twee etappes terug op Italiaanse bodem geven flink klimwerk, zoals je hier kunt zien. De Cozzo Tunno is niet zo’n bekende klim, maar zal wel voor een schifting in het peloton zorgen.

Dan is het tijd voor de Blockhaus, waar we als Nederlanders natuurlijk vooral goede herinneringen aan hebben met de etappe waar Dumoulin derde werd. De volgende dag een punch-aankomst bij Fermo sluit het volgende brokje af.

Blockhaus, Scafa, Italië

• Afstand: 31.2 km, Hoogteverschil: 1891 m, Gemiddelde helling: 6.5 %

Twee dagen daarna is er een bergop finish in etappe 9 met de klim naar Corno alle Scale. Dat gaat ook vuurwerk geven.

 

Na de rustdag trekken we in week twee van Romagna naar Toscane, met onder andere een tijdrit bij Viareggio, de ooit-mondaine woonplaats van de componist Puccini. Om in het hooggebergte te komen volgen er een aantal etappes door Ligurië en trekken we in Lombardije naar de geboorteplaats van Filippo Ganna, Verbania, Een bekende finishplek, Milaan, staat ook op het program. Tom Dumoulin zal nog graag terugdenken aan de stad van de mode.

Omdat een goede Giro nooit alleen in Italië blijft, begint de derde week in Zwitserland na wederom een verplaatsing. Een stevige rit van 113 kilometer en vier hellingen gaat van Bellinzona naar Cari. Dit is het Italiaans sprekende deel van Zwitserland, Ticino. Na een overgangs etappe gaan we naar de wijnstreken van de Veneto, waar een muur met de bekende naam ‘Poggio’ op ons wacht. Vermoedelijk is dat ook de officiële Prosecco-etappe van dit jaar.

Het toetje op vrijdag en zaterdag is zoals altijd bizar zwaar en Giro waardig. Op vrijdag is er de koninginnenrit. In deze rit zit de Passo Giau en de Passo Falzarego. Voor de finishers van de Maratona dles Dolomites een bekende en gevreesde combinatie. Het ‘kattenmuurtje’ (Mur del Giat) zit er niet in. Maar de aanloop met de Passo Duran, de Passo Coi en de Forcella Staulanza zal net zo pijn doen als een Sella Ronda.

Op de afsluitende zaterdag mogen ze niet één maar twee keer naar het skioord Piancavallo (14,5 km, 8%). Als er nog verschillen gemaakt moeten worden, dan kan dat hier. Gaan we weer een finish zien als afgelopen jaar? Waarschijnlijk niet.

Klassieke finish in Rome

En dan gaan we weer naar Rome, waar alle wegen altijd naar toe gaan. Op 31 mei valt hier het doek of beter gezegd de finishvlag voor deze editie van de Giro d’Italia.  Ik schreef al eens eerder over de wielerstad Rome. De tijdens Corona beloofde fietspaden in het centrum schieten nog niet op, maar je kan inmiddels prima per fietspad naar het heuveltje van de nieuwe Trappistenbrouwerij Tre Fontane in het EUR fietsen.

En dan moeten we weer een jaar wachten op de mooiste wielerkoers van het jaar. Gelukkig is de muziek van Morricone er altijd op de achtergrond.

Met dank aan Martijn Kas voor de Bulgarije-info en de foto’s. Zijn drie foto’s zijn deze zomer gemaakt op een hele mooie klim vanuit Bansko naar de hut Vihren. Hij hoopte toen dat de Giro daar zou finishen. ” Beste asfalt in Bulgarije ooit en bij de bekendste wintersportplek.”