De dag dat Michael Rogers de Tour Down Under won op een geleende fiets

De hele tweede etappe lang had de jonge tweedejaarsprof met mechanische problemen gekampt. Meermaals was hij van de fiets gegaan of had hij zich gemeld bij de ploegleidersauto om de mecanicien van de gelegenheidsformatie met louter Australische renners nog maar eens wat te laten sleutelen. Tevergeefs. De penibele situatie maakt dat Rogers gaandeweg steeds meer gefrustreerd raakt. Hij maakt weliswaar deel uit van een vijftien man sterke kopgroep en heeft door het feit dat het peloton op ruime achterstand rijdt, zicht op een plaats in de top van het klassement. Dankzij het malheur aan zijn fiets lijkt hij zijn aspiraties op de eindzege echter in de koelkast te moeten opbergen. Langzaamaan maakt frustratie plaats voor woede. Rogers wil zich aan het begin van een nieuw seizoen tonen aan de buitenwereld in de grootste etappekoers van zijn thuisland. De benen voelen goed. Het hoofd ook. Maar zijn Colnago dreigt alles te verpesten. Als zijn versnellingsapparaat wederom dienst weigert is Rogers er klaar mee. Onder een luide, gelukkig voor de televisiekijker onhoorbare, vloek stapt hij van de fiets en smijt het rijwiel met een harde klap tegen het Australische asfalt. Een ploegleidersauto is in het kale woestijnlandschap nergens te bekennen, maar Rogers kan het simpelweg niet langer opbrengen onnodig veel energie te verspillen aan het rijden op een fiets waarmee van alles loos is. Net als hij denkt dat zijn kansen in rook zijn opgegaan, gebiedt een vrouwelijke toeschouwer hem achter zich te kijken. Precies op dat moment reikt wielerfan Adam Pyke Rogers zijn eigen Colnago aan.

Rechtstreeks uit een jongensboek

De tijd die volgt op de merkwaardige fietswissel lijkt rechtstreeks uit een jongensboek te komen. Pure pech verandert in luttele tellen in zuiver geluk als Rogers, terwijl hij instinctief op de aangereikte bolide springt om de achtervolging op zijn voormalige metgezellen in te zetten, merkt dat de tijdelijke fiets niet alleen van hetzelfde merk is als die van hemzelf. De maat is ook nagenoeg identiek en datzelfde geldt voor het pedaalsysteem. Met een korte routinebeweging klikt Rogers zich vast en begint uit alle macht te trappen. Dankzij de helpende hand van Adam Pyke heeft zijn ‘pitstop’ niet veel langer geduurd dan die van een Formule 1-auto die een nieuwe voorvleugel nodig heeft en dus rijdt de kopgroep nog altijd binnen schootsafstand. De noodzakelijke achtervolging is een mooie aanleiding voor Rogers om een van zijn grootste talenten nog maar eens te etaleren. De Australiër is namelijk een buitengewoon getalenteerd tijdrijder. Niet alleen is hij voormalig landskampioen bij de junioren, in zijn eerste volledige profseizoen had de specialist meerdere knappe uitslagen verzameld. Meest aansprekende resultaat was een tweede plek geweest in de Grand Prix Eddy Merckx. Die wordt rond de millenniumwisseling jaarlijks als koppeltijdrit gereden. Rogers was er, gekoppeld aan Mapei-ploeggenoot Fabian Cancellara, tweede geworden. Het tweetal, dat opgeteld later samen liefst zeven wereldtitels tegen het uurwerk bij elkaar zal rijden, hoeft in 2001 in Brussel alleen het Rabobank-koppel Erik Dekker-Marc Wauters voor te laten.

Op de leenfiets

Binnen de kortste keren heeft Rogers op zijn leenfiets de kloof met de koplopers gedicht en sluit weer aan in het laatste wiel. Terwijl de renner even op adem komt van zijn inspanning laat hij een mecanicien nog snel even zijn zadel verstellen. Een nieuwe wissel van rijwiel is niet nodig. De Colnago van Pyke past Rogers als was de fiets speciaal voor hem ontworpen. Die constatering, in combinatie met de adrenaline die het lijf van de renner vanzelfsprekend heeft aangemaakt als gevolg van eerst de woede-uitbarsting en vervolgens de noodzakelijke achtervolging, geeft hem extra kracht. Als de vijftien man sterke kopgroep, waarvan Steffen Wesemann, Stuart O’Grady en Andrea Tafi de bekendste namen zijn, aankomstplaats Strathalbyn nadert, besluit Rogers zijn kans te wagen. De jonge prof heeft het voordeel dat meerdere renners in voorste gelederen niet zo snel achter hem aan zullen springen. Weliswaar rijdt Rogers de Tour Down Under in een neutraal wit shirt van het nationale Australian Institute Of Sport, hij staat nog altijd onder contract bij Mapei. Iets dat zijn koersbroek onmiddellijk verraadt. Het maakt dat hij met Tafi, Daniele Nardello en een ander jong en aanstormend talent uit Australië, Cadel Evans, in feite meerdere ploeggenoten bij zich heeft. Zij reageren dan ook niet als Rogers een aanvalspoging waagt. Sterker, niemand doet dat. Al snel heeft de even eerder nog in kansloze positie verkerende renner een kleine voorsprong. Opnieuw mag Rogers zijn tijdritkwaliteiten demonstreren. Vanzelfsprekend verzaakt hij niet. Met een geleende fiets onder zijn achterste passeert hij solo de aankomst in Strathalbyn en boekt, na ritwinst in dezelfde etappekoers twee jaar eerder, zijn tweede profzege. Helpende hand Adam Pyke zal, nadat hij zijn Colnago terug heeft, zeggen in zijn landgenoot een kanshebber voor de eindoverwinning te hebben herkend. Daarom vond hij dat hij hem zijn fiets moest aanbieden. Een juiste inschatting, want Michael Rogers grijpt met zijn ritwinst de klassementsleiding en zal de etappekoers vier dagen later op zijn naam zetten. Zijn overwinning in de Tour Down Under van 2002 is ook een beetje die van toeschouwer Adam Pyke en diens uitgeleende Colnago.