Fijne feestdagen koersfans! Een terugblik op 2025 – deel 1

Het is zo’n dag waar je die ene oom met slechte koerskennis wilt vermijden, waarin je graag zou willen dat Gavere op 25/12 zou zijn, of dat iemand het zalige idee van een kerstcross zou hebben bedacht. Er is nog hoop.

Kerst 2025 staat voor ons ook in het teken van een kleine terugblik. Op een wielerjaar dat soms onverwacht, maar ergens ook heel voorspelbaar was. Met de dominantie van UAE Team Emirates blijft er voor de andere maar weinig over. Met bijna 100 overwinningen is het team het aller succesvolste team en dat laten ze vanaf de Tour Down Under al zien.

Pogi

Dat Pogacar van nog grotere buitenaardsheid is, laat hij zien in de klassiekers. Strade Bianche: winst ondanks een val, MSR: geklopt in een titatenstrijd met VDP, De Ronde omzetten in winst, Parijs-Roubaix de bocht missen en daardoor tweede worden. AGR een tweede plek, Waalse Pijl, Luik-Bastenaken-Luik, een soort afvinken voor de veelvraat. Daarna is het Dauphine binnenharken met drie ritoverwinningen en de Tour domineren met vier ritoverwinningen. Het is wachten tot zijn demarrage in Kigali, op weg naar de wereldtitel.

Maar als je het zo opschrijft: dan valt het ergens nog mee. Want hij wint niet alles en hij staat niet overal aan de start. De Giro? Die gaat naar een ontketende Simon Yates, waar eigenlijk Isaac Del Toro had moeten winnen. Ook de Ronde van het Baskenland en Catalonië zijn een prooi voor andere renners. Je kunt niet op alle plekken tegelijk zijn. Ook de Vuelta staat niet op het programma van Pogi, dus die gaat naar Vingegaard. Hoewel het in die Vuelta meer over de protesten gaat.

Evenepoel

De return van Evenepoel, daar is ook veel over gesproken. De Aerokogel van Schepdael klopt Van Aert in een sprintje in Brabantse Pijl. Dat zal niet de eerste zijn die Van Aert verliest. Daarna volgt een wisselvallig seizoen, dat vooral te wijten lijkt aan de hoge verwachtingen die op Evenepoel worden gelegd en de minder ideale voorbereiding. Want in een koers die op zijn lijf geschreven staat, LBL, komt hij net aan in de top 10. De Tour? Afstappen. Maar klasse vergaat niet: want hij wordt niet alleen met overmacht Belgisch kampioen tijdrijden. Hij verpulvert iedereen in zowel Kigali op het WK als ook in Etoile sur Rhône op het EK. Op het WK zet hij Pogi te kijk door ‘m in te halen. Hopelijk zien we komend jaar een volledig fitte Evenepoel, die met de juiste voorbereiding het Pogi echt lastig kan maken op al zijn terreinen.

Mathieu

Oh, en hadden we het al over ‘Matje’ gehad? Als we eerlijk zijn: zijn voorjaar was echt goed. MSR, Roubaix, de winst in Samyn (waar iedereen baalde dat hij ging starten). Maar daarna kwam er toch een beetje zand in de motor. Hij deed mee voorin. Hij sprintte voor etappe overwinningen en voor de groene trui in de Dauphiné. Er waren de dagen in het geel en natuurlijk die gekke duo tijdrit met Jonas Rickaert. Maar daarna? De solo in de Renewi Tour naar Geraardsbergen, die was er, maar het seizoen was af. Dat werd pijnlijk duidelijk tijdens het WK MTB in Crans-Montana. In de eerste twee ronden reed hij nog voorin en was iedereen zich aan het opmaken voor een nieuw hoofdstuk in het succesboek VDP. Maar met een roemloze 29e plek was het een abrupt en ergens ook pijnlijk einde.  Met slechts 41 racefiets koersdagen is het geen lang seizoen. Maar wie in de geschiedenis boeken kijkt, ziet bij Mathieu sowieso weinig koersdagen. Zijn langste wegseizoen is 51. Wellicht dat we Mathieu volgend jaar op de golfbaan zien, want daar is hij ook veel te vinden.

Arensmania

De tour van Arensman. Het was er eentje om nooit te vergeten. Arensmania is geboren en wie weet kan hij volgend jaar wél vanaf het begin meedraaien. Want dat is nog de uitdaging voor de Nederlander bij INEOS, om een grote ronde vanaf het eerste moment bij de favorieten te zijn. Of tenminste: dat zouden wij graag zien. Misschien wil hij wel gewoon doen wat hij nu doet: mooie etappes winnen en van dienst zijn voor zijn kopman. Een soort Gesink in een nieuwe vorm.

Dit was niet het jaar van…

Als we zeggen dat Wout van Aert een lastig jaar heeft gehad, dan doen we ergens geen recht aan zijn uitslagen. Maar beeldvorming, dat is toch hardnekkig. Want hoe Visma-Lease-a-Bike zich liet piepelen in Dwars door Vlaanderen, door een Van Aert die het werk niet kon afmaken… Of geklopt worden door Evenepoel in een sprint-a-deux in de Brabantse Pijl. Dat verwacht je niet. Maar hij rijgt de topklasseringen wel aaneen.  Vierde plaatsen in Vlaanderen, Roubaix, Gold Race. En dus twee keer tweede. De narratief van het seizoen is voor Van Aert is gevormd door die twee sprintjes die hij NIET won, maar hij pakt wel de finale etappe in de Tour (en HOE!) en hij pakt die ene etappe in de Giro, waar hij zich verlost van dat narratief. Hoewel: in Heusden-Zolder zien we een deja-vu: Van Aert die wordt geklopt door Del Grosso. Het is Van Aert-VDP in Vlaanderen maar dan in de cross variant.

Dit was ook niet het jaar van Juan Ayuso. Hem werd veel toegedicht, maar na een opgave door een bijensteek in de Giro en een wisselvallig seizoen bij Team UAE (eigenlijk een dissonant in het hele team), gaat hij met veel enthousiasme naar Lidl-Trek. Maar daar is het ook al gedoe.

Ook Carlos Rodriguez, die kon niet aanpikken. Hij werd als Tourfavoriet neergezet, maar het werd eigenlijk net niks. Het was ook niet het jaar van Bini Girmay. De groene trui in de Tour van 2024 leek in 2025 een soort uitschieter te zijn geweest. Hij miste de finale punch. Hij sloot het seizoen af zonder overwinning en dat is echt bijzonder. Een transfer naar NSN moet nieuwe hoop bieden (maar levert dus ook gelijk gedoe op rondom het team en dat is niet vanwege Girmay overigens). Ook Marc Hirschi had graag een ander jaar gedraaid, de grote belofte van een paar jaar terug kon dit jaar nergens uitblinken.

Het is maar een kleine opsomming  van het seizoen. We verwachten volgend jaar weer een hoop van o.a. Olav Kooij, die zijn ideale sprinttrein krijgt bij het team van Decathlon. Maar ook van zijn ploeggenoot Daan Hoole, die zich als tijdrijder steeds nadrukkelijker toont. Hij kan tijdritten winnen in grote rondes, maar mist net nog dat ene stukje om een Ganna en/of Evenepoel te kunnen bedreigen.

Er zijn nog zoveel verhalen die zich ontwikkelen en renners en rensters die we vergeten. Al is het maar Nederlands kampioen Danny van Poppel.

In een vervolg kijken we naar de dames! Dat doen we op Tweede kerstdag.