Arme Floyd

Floyd Landis en Lance Armstrong

Floyd Landis. Hij met dat snorretje. Sleurde Armstrong in diens beste dagen berg na berg op, waarna de grote baas Der Jan een spottende blik toewierp en de hielen lichtte. Der Jan bleef dan achter, trok een afgrijselijke bek en duwde zichzelf die kloteberg op. Lance was dan al binnen, had zijn petje alweer op en bedankte de ploeg. Die volgespoten, strakgespannen, geïntimideerde, verrotte ploeg.

Floyd mocht voor eigen kansen gaan bij Phonak in 2006. Hij was leuk onderweg, totdat hij acht minuten verloor in etappe zestien. Acht. Acht minuten. Een dag later had hij ze terug. Een comeback uit een sprookjesboek. Letterlijk. Floyd’s pis kon vanuit de ruimte gezien worden, zo barstensvol rotzooi zat het. Gele trui door de shredder en Floyd op zijn achterste poten. Want dit was nonsens. Hij zou nóóit met zijn handen in de snoeppot zitten. Wat dénken jullie wel?

Jarenlang vocht Floyd zijn strijd uit, jarenlang inde hij vele, véle dollars van sympathisanten. En toen barstte de bom alsnog. Oh ja, toch wel gedaan. Oeps. Sorry allemaal. Maar Lance is de echte duivel, hoor! Ik zat fout, maar Lance. Lance! De reactie vanuit wielerland was niet mild. Lazerstraal op, Floyd. Ga je schuldeisers betalen en hou voor altijd je besnorde smoel.

Maar Floyd had gelijk. Lance was de kwade genius. Hij en Bruyneel. Precies wat Floyd zei. En Hamilton. En nu ook Hincapie, Zabriskie, Leipheimer… Ik vind het een beetje zielig voor Floyd. Niet omdat hij z’n gele trui kwijt is, of dat hij nu heel veel centjes moet terugbetalen aan verbolgen donateurs. Ook niet omdat hij gereduceerd is tot een voetnoot in de wielerhistorie.

Ik vind het zielig dat Floyd door zo veel mensen weggezet is als een fantast. Terwijl hij de eerste was die zei wat gezegd moest worden. Hij had natuurlijk zijn verleden tegen, maar toen hij z’n mond open trok, liet menig collega hem in de kou staan. Niemand die het lef in zijn donder had om samen met Floyd de rug te rechten. Daar was USADA voor nodig, verhoren onder ede. Geen weg meer terug. Allemaal heel nobel van Big George en weet ik veel wie, maar als het net zich niet had gesloten, hadden ze nooit wat gezegd.

Daarom is het eigenlijk ook zo bijzonder dat Bruyneel en Armstrong nog altijd niks zeggen. Dat getuigt van arrogantie. Stuitende, walgelijke, stinkende, verschrikkelijke arrogantie. Lieve Lance en lieve Johan, beken en verdwijn. En raak nooit meer in het openbaar een fiets aan. We hebben een sport te herbouwen.