Maandagmiddag om acht voor drie stuitte ik op een tweet van Taylor Phinney. Gericht aan Thomas Dekker, maar omdat ik beide heren volg, verscheen het bericht ook in mijn timeline. De tekst die Taylor naar Thomas had gestuurd, luidde als volgt: ‘Friendship. Is. Forever.’
Een onschuldige tekst,
Beste Arie,
Het was een beeld waar ik als grote fan van jou en je muziek maar moeilijk mee om kon gaan. Dat ik na een optreden bij je in de kleedkamer kwam om je te bedanken voor je geweldige show – nu de omerta in wielerland doorbroken is, wordt het misschien ook eens tijd om een boekje open te doen
Het was heel knap hoe Philippe Gilbert tijdens de laatste beklimming van de Cauberg op zijn pedalen stond en iedereen uit het wiel reed, maar voor mij draaide het afgelopen WK in Limburg om zitten. In een toren, en in zwartleren fauteuils.
Eerst de toren. Daar zat
De laatste vakantie voordat ik me in het geweld van betonnen hotels, goedkope sangria en kroegen vol roodverbrande Nederlandse pubers stortte, wilden mijn ouders naar de Auvergne, een Franse regio die met roodverbrande Nederlandse pubers net zoveel te maken heeft als Robert Gesink met een massasprint.
Omdat ik me
Wouter Wippert uit het Twentse Wierden begon voor mij te leven toen hij een 21-jarige wielrenner uit de opleidingsploeg van Lotto was. Tijdens een WK voor beloften zag ik na een doorkomst een Nederlands vlaggetje in beeld, met daarachter zijn naam: Wouter Wippert. Ik was meteen verkocht. Een Donald Duck-naam met een enigszins erotische connotatie, dan heb je mij. Hij
Een geboren Keniaan op een fiets, dat vinden we leuk. Ook al klinkt de Keniaan in kwestie meer als de graaf van Stiffupperlipshire die zich, gestoken in een kekke ruitjespofbroek, met pijp in de mond en pet van wollen tweed op het hoofd, gereed maakt voor de jacht. Christopher Froome beheerst het Oxford English beter dan Queen Elizabeth. Maar toch,