Waar zou hij, toen hij na z’n valpartij in de veertiende etappe van de afgelopen Tour de France als een soort kruising tussen Quasimodo en een mislukte Hulk – shirtje wel kapot, maar veel minder gespierd, en paars in plaats van groen – weer
Eén keer in mijn 28 lentes tellende leven bezocht ik een WK wielrennen. Min of meer bij toeval. Het was het WK in Stuttgart, 2007. Bettini won er, het was Boogerd z’n laatste, en ik bezocht de dagen ervoor met een aantal bierliefhebbers het Oktoberfest in München. Omdat bierliefhebbers niet zelden ook de wielersport een warm hart toedragen, ontstond gedurende
Maandagavond. Johnny Hoogerland met grote ogen aan tafel bij Knevel & van den Brink. Of hij ook, net als medegast Job Cohen, de hele nacht naar de beelden uit Libië had gekeken. Het was de voorbode van een gek gesprek, even later, tussen Sjonnie en zijn tafelgenoten. Een gesprek tussen een wielrenner en vijf niet-wielerkenners. Dat is vragen om problemen.
Over de held zelf is alles nu wel gezegd en geschreven, al moet me nog wel van het hart dat er op de nationale tv en in de schrijvende pers maar weinig aandacht is besteed aan het rokje dat Sjonnie in het Franse ziekenhuis aangemeten