Op een grijze dag in december loop ik over een rommelmarkt in het westen van het land. Veel is er niet te doen, de meeste verkopers zijn gevlucht voor de regen, links en rechts liggen achtergelaten spullen in plassen water. Dan valt mijn oog op een
Vlaamse modder raak je nooit kwijt. Die conclusie kan ik een jaar na de Omloop 2011 wel trekken. Wat ik ook poets, boen, schraap, schuur, niets helpt, als mijn schoenen opdrogen zit het er nog steeds op. Inmiddels heb ik me er bij neergelegd, Vlaamse modder is het asfalt uit de oertijd.
Ongetwijfeld moet ik het meegekregen hebben, Joop Zoetemelk die op 20 juli 1980 de Tour de France wint. De kranten moeten volgestaan hebben met verslagen van de spannende strijd in Frankrijk en op tv zal er ongetwijfeld gepaste aandacht zijn geweest voor deze mijlpaal in de Nederlandse wielergeschiedenis. Misschien was het op straat ook wel hét onderwerp van gesprek. Er
Binnen brandt de houtkachel, dampen twee koppen koffie op de keukentafel en schijnt een laagstaand zonnetje ongemeen fel naar binnen. Het kleurt zijn ongeschoren gezicht roodbruin. Joost Posthuma knijpt zijn ogen toe, bromt wat en gaat verzitten. Afgelopen woensdagavond kwam hij terug uit China, na een 32 uur durende vlucht. Een vlucht met flink wat belevenissen. “Het vliegtuig ging kapot
Vanmorgen rond een uur of tien sta ik in mijn roze Giromania Amsterdam shirt en Rabobroek klaar voor een uurtje of twee ‘peddelen’. “Trek deze aan, dat roze met oranje, dat ziet er niet meer uit, dat is niet meer van deze tijd.” Joost Posthuma staat in mijn
“Je moet het zo voorstellen, als je 50 renners hebt en die nemen allemaal 2 meter lengte in, dan heb je een lint van 100 meter, op een parcours van 800 meter!” Rondedirecteur Freek de Boer blaakt van enthousiasme als hij verhaalt van de Ronde van Hengelo, rond om de vijver, in de volksmond “Ronde van de Vijver”. De vroegere