Erik Dekker dichtte in 2004 (zijn laatste grote succesjaar, toen hij onder meer met groot vertoon Parijs-Tours won) een groot gat in zijn erelijst: het nationaal kampioenschap. Want een renner als hij moet eigenlijk wel een keer Nederlands kampioen worden. Toch levert de nationale titelstrijd niet altijd de meest voor de hand liggende winnaars op. Van deze laatste categorie nu geen lijstje ‘Ottenbrossen
Op de wijs van Pictures of Lily (Peter Townshend)
Ik was een jongetje van dertien
En er klopte iets niet
Zo’n Tour de France was stiekem best spannend
Van Moorsel deed me niets
Maar toen vond ik op zolder een foto
Hing hem boven mijn bed
Wat
Ik ben eens aan een lijst begonnen van beroemde personen die ik kende. Beroemdheid definieerde ik ruim, en voor kennen gold dat ik ten minste twintig woorden met iemand gewisseld moest hebben. Het was de laagste vorm van geldingsdrang samen met de hoogste vorm van verveling en na een uur gooide ik de lijst walgend weg.
Zo schreef Tim Krabbé in
Parijs-Tours kende dit jaar een spannende finale, maar de grotendeels vlakke Noord-Franse klassieker staat nu niet bepaald bekend als de meest enerverende koers. Ook niet in de jaren vijftig, herinnert de Vlaamse wielerjournalist Jan Cornand zich in Van onze reporter ter plaatse (1978). “Je
Wat onwennig klom hij op het erepodium. Gisteren was hij nog wel zo blij na zijn verpletterende overwinning in de tijdrit, maar nu leek hij toch te beseffen dat hij deze topprestatie op de verkeerde plek en op het verkeerde moment geleverd had.
Die zomer had hij voor het eerst de Tour de France moeten missen, wegens een knieblessure. Deze kon
