Gisteren bleek al op de Col du Télégraphe dat de gele zwaan stervende was. Voeckler moest lossen bij Andy Schleck en een ontketende Contador. Geenszins een schande, zeker niet gezien het feit dat Voecklers gezicht dieppaars was toen hij donderdag meer dood dan levend over de streep
Op de laatste donderdagavond van de Tour van 2011 bel ik Peter Winnen. Zijn vrouw neemt op. ‘Ik ga hem even halen,’ zegt ze, ‘hij is met zijn fiets bezig.’ Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Dit is hoe het hoort te gaan als je een oud-renner belt.
Als Winnen de telefoon overneemt, stel ik me voor dat zijn handen
Sinds gisteren voel ik hem over mij heen hangen, als de schaduw van een wolk over een Alpencol: de naderende Natourse Depressie. Het aftellen is begonnen en Parijs is opeens angstaanjagend dichtbij.
Nog één bergrit. Nog één tijdrit. Nog één slotrit.
Dan volgt het zwarte gat. De diepe leegte. Dan
‘Certo, certo!’ riep de burgemeester van Pinerolo verheugd toen Christian Prudhomme hem belde, ‘siete benvenuti in Italia!’ Mooi, dacht Prudhomme. Dat is dan geregeld. En dus denderde er vandaag een peloton renners de Côte de Pramartino af. Als de burgemeester van tevoren had geweten hoe dat zou gaan,
Bauke Mollema was vandaag de koning van de chasse patate. Begeleid door Samuel ‘de smurf’ Dumoulin en Fabrice ‘wie?’ Jeandeboz reed hij achter de kopgroep aan. Zinloos en nutteloos, maar wel lekker strijdlustig.
Een week geleden, in de etappe naar Carmaux, kwam Mollema als één van de laatsten over
Verregende dorpen, nat asfalt, renners die worstelen met jasjes en armstukken. Een soepel ronddraaiende kopgroep, een controlerend peloton. Het parcours? Op-en-neer, op-en-neer. De etappe van vandaag verliep haast ritmisch, met een mooie cadans. Ook de massasprint ging gesmeerd: Cavendish won.
Spectaculair was het niet. Zelfs de wielwissels verliepen gladjes. Voor het eerst deze Tour waren de kastelen langs de route intrigerender