‘Hij heeft het warm. Hij heeft het zwaar.’ Ik ving deze commentaren slechts in flarden op, want wat de ‘animateur’ van de Grand Prix de Bamako over mij opdiende, was een grove understatement. Ik zat te sterven op de fiets.
De noodtoestand was officieel wel verlengd, maar in de praktijk had het gewone leven zich weer herpakt. Er werden inmiddels ook
Afrika wordt geleid door ‘big men’. Mannen met macht. Het volk danst naar hun pijpen. Maar het volk kan hen ook om gunsten vragen. Geld en aanzien verzamelen is prima, maar die moet je wel delen. Vanmorgen ging ik zelf op audiëntie bij een ‘big man’: de voorzitter van het nationale parlement.
‘Dames en heren, een warm welkom voor onze Nederlandse vrienden die het Malinese wielrennen gaan helpen de komende jaren.’ De presentator gehuld in grijze wielerbroek met bretels en een oude helm instrueert de muziekkapel om een nummer voor ons te spelen. Twintig agenten brengen een hoempapadeuntje ten gehore terwijl ‘madame la Ministre du Tourisme et des Artisanes’ ons vriendelijk toeknikt.
Jackorie Sangara. Zo denk ik dat hij ongeveer heet. Mijn nieuwe Malinese wielervriend. Ik kwam hem tegen op de terugweg uit Siby. Ik was om 6 uur ’s ochtends vertrokken. Voelde me nog goed bij het keerpunt op 55 kilometer van huis. Maar rond de 80 was het op. Iemand had
Er ligt best wat asfalt in Bamako (Mali), maar te weinig voor twee miljoen heren en dames die daar overheen willen. Je moet hier niet verlegen zijn in het verkeer. Altijd in de berm springen voor vrachtwagens, nooit voor auto’s en brommers. Tenzij je genoeg hebt aan de televisie en je huispersoneel.
Op
Deze week wordt de Zesdaagse van Amsterdam verreden. Profrenners op de weg betreden samen met baanspecialisten het Velodrome in Sloten. Hun futuristische materiaal steekt blits af bij het archaïsche decor. Hier geen slotgrachten tussen atleten en fans. De liefhebbers staan met hun neus op de baan. Als de renners langs razen voel je de trilling van het Siberische hout