Afgelopen zaterdag drong voor het eerst ten volle tot me door wat Tim Krabbé bedoelde met zijn befaamde openingszinnen*, en dat dit gebeurde terwijl ik op mijn fiets zat, zal weinigen verbazen. De zon brandde mijn armen rood, de wind waaide onbarmhartig. Tegen natuurlijk, zelfs in het bos. Ik was op weg
Vanuit de hotellobby beneden klinkt geroezemoes, maar de yogaleraar weet zich er schijnbaar moeiteloos voor af te sluiten.
Feel your spine, zegt hij.
Stretch your left leg
Your right leg
Point your fingers to the ceiling, en hij gaat op zijn tenen staan, zijn handen hoog boven het hoofd, de vingers reikend naar het systeemplafond.
Feel your back
Your arms
Just notice what you feel
Breathe in. And
Op het moment dat Joop de kantine van zijn oude wielerclub Swift binnenloopt, zie ik ineens mijn vader, heel even. Het is de oogopslag, met die twinkeling die lijkt te zeggen dat we het vooral niet al te serieus moeten nemen. Terwijl de Tourwinnaar van 1980 door de voorzitter richting de bestuurskamer
Dromen zijn mooi, ze stuwen ons voort en houden de wereld gaande. Zonder dromen geen streven, zonder dromen geen mooie verhalen over de dunne scheidslijn tussen net wel en net niet, geen schitterende avonturen in oorden waar niemand je kent. Dromen van het onvoorstelbare, dat deed Juan Pablo Villegas ook. Met een nog snel dichtgeritst truitje en de armen omhoog
Vorige week keek ik met steeds groter wordende ogen naar de etappe die eindigde op de Muur van Huy. Of nee, ik moet dat anders zeggen: mijn ogen werden tijdens de laatste paar meters van dat klimmetje groot. Heel groot. Het was een akelige etappe geweest, met Tom Dumoulin
In het vroege voorjaar van 2011 stapte ik ’s morgens in mijn auto en tikte in de TomTom een adres in Wormer in. Nerveus was ik: klamme handen, een iets te hoge hartslag. Al toen ik klein was, zat ik ’s zomers naast mijn vader naar de Tour te kijken en nu, nu ging ik voor het eerst echt met