Wereldwijd wielrennen, daar gaat het over in de nieuwste Muur. In de praktijk betekent het dat De Muur Colombia, Ethiopië, Iran, Java en Curaçao aandoet, maar toch ook ‘gewoon’ afreist naar Italië, Utrecht, België en Brabant, in willekeurige volgorde. Een fijne Muur is het geworden,
Daar stond hij dan, in zijn regenboogtrui. Al vijftien jaar prof, al zoveel gewonnen, maar op het hoogste schavot bleef de houding ongemakkelijk.
Mijn vader keek toe, zijn neus tegen het knetterende televisiescherm gedrukt. Het maakte hem niets uit dat hij daardoor juist minder zag; hij wilde er simpelweg
Zo, de etappes van de Tour van volgend jaar zijn bekend. Veel tijdritten, een paar felle klimmetjes; ik zou zeggen, kat in het bakkie. Want Cadel kan wel denken dat hij de buit binnen heeft, Contador kan wel zeggen dat het de perfecte Tour voor Cadel is en de Schleckjes kunnen zich onder leiding van de grote Johan natuurlijk wel
‘Bij Max van Heeswijk liep het talent uit zijn broek, maar wat heeft hij ermee gedaan?’ Het was een intrigerende vraag die Piet Kuijs, ploegleider van de Rabobank Continentals, in een voorbeschouwing op de Tour van dit jaar stelde. Hij beantwoordde zijn eigen vraag niet; de vraag stellen ís hem beantwoorden, zal hij gedacht hebben.
Max van Heeswijk dus. Rustig, een
Daar stond-ie dan vorige week: die nuchtere Groninger in het vlammende rood van de Vuelta. Het duurde maar een dagje, maar dat was genoeg om de Nederlandse wielerliefhebbers het hoofd op hol te doen brengen. Een podiumplek, dat zou mooi zijn. Of nee, laten we meteen
Het zag er allemaal heel leuk uit hoor, maar ik geloofde er helemaal niets van. Een droom in duigen, maar hij zei doodleuk – en nog meerdere keren ook – dat er niets aan de hand was, dit was toch een prima resultaat? Sterker nog,