Begin april 2017. We staan in de deuropening van zijn woning in een Twents dorpje, dat bij mij vooral bekend is om zijn dorstige tentfeesten. Vandaag bespreken we met Tom de plannen voor een blog rondom de Giro.
“Kom binnen. Jullie zijn toch niet bang voor de hond hè?”, vraagt Stamsnijder bezorgd.
Dex wacht het antwoord niet af en heeft inmiddels zijn
Nibali liep er wat beteuterd bij. Quintana keek verveeld op zijn smartphone. De drie musketiers Mollema, Dumoulin en Kruijswijk struinden anoniem, bijna eenzaam rond. Het was overduidelijk. Tijdens de teampresentatie van de Giro gisteren was de internationale media slechts geïnteresseerd in één man.
De man van 90 kilo.
Tom Stamsnijder.
De dag begon ludiek. Een café aan de voet van de Stelvio kondigt een prijs
Het najaar van 2015 was het moment om mijn jongensdroom te laten uitkomen. Kleffe handen verraadden een spanning die ik lang niet had gevoeld. Het was ook niet zomaar wat. De eerste ontmoeting met een wielerheld voelt als je eerste schooldag, je eerste zoen of het aantrekken van je eerste paar voetbalschoenen.
Hij was doodnormaal. Vriendelijk, geïnteresseerd en openhartig.