Wie voor het eerst met wielrennen in aanraking kwam tijdens de Giro van 2015 en sindsdien al eens naar de Tour keek, moet in de overtuiging leven dat het om twee verschillende sporten gaat, tot er in deze Tour aanrakingspunten opdoken. Het ene heet Fabio Aru, het andere Mikel Landa.

Vergis u niet. Zag Tom Dumoulin 50 kilometer oostelijker het levenslicht,

Donderde ik uit mijn fauteuil toen ik Chris Froome zag aanschuiven bij De Avondetappe en Vive le vélo om zich te laten interviewen. Een geweldige kans. Twee keer vijf minuten Chris Froome. Tijd genoeg om hem het vuur aan de schenen te leggen, daar kun je een van je buitenverblijven in Toscane op verwedden. Toch? Gelukkig lag ik al op

Gisteren was het rustdag in de Tour, in 1903 ingevoerd om de fans van Buren te sussen, heden ten dage beter bekend als opendeurendag. We spelen een spel: welke renner deed welke uitspraak op de rustdag? Veel puzzelplezier!

1. Het gaat om de uitslagen.

2. Op dit moment ziet het er goed uit, maar de weg is nog lang.

3. Froome en Sky

Eindelijk, spektakel. Waar de eerste week niet te harden was, kon je gisteren niet vluchten van je tv-scherm. Demarrages, morele overwegingen, renners die genadeloos door het ijs zakten en van elke soort drama wel wat. Was dat genieten.

Dat er renners vielen? Dat valt op voorhand onmogelijk te bedenken in vervaarlijk technische en snelle afdalingen zo dicht bij de aankomst. Op

Na een week van betrekkelijke rust en smeulende vredespijpen, een occasioneel incident met een oproerling die onmiddellijk werd berecht door het oorlogstribunaal van Vittel daargelaten, brak gisteren zoals nog weleens in de geschiedenis de hel los in de Jura.

De grilligheid van de omgeving was uitermate geschikt voor een slagveld, dat zegt echter nog niets over de mogelijke omvang en wreedheden.