Beste T.,
Ik lees dat je je carrière al
geslaagd vindt, ook al win je
nooit de Tour,
in eigen land mag je dan
geschiedenis schrijven
met een zege
in het WK tijdrijden
en de Giro
maar is dat genoeg
om niet vergeten
te worden,
om niet in de marge
van het cyclisme
te belanden
over pakweg
vijftig jaar,
wil je een Carlo Clerici,
een Fausto Bartoglio
of een Jean Dotto zijn
In de Tour van 1954 reed
de Adelaar van Toledo zo
hard de Galibier op
dat hij boven tijd genoeg
had om een ijsje te eten,
dat hij slechts één keer
de Tour won
kwam omdat hij
niet durfde
dalen,
toen hij de Fransen
al te zeer ging
bedreigen
pasten ze gewoon
de route aan,
kijk het maar na,
’t is echt wel erg:
zelden
eindigde een rit nog
op de
Mijn Vlaamse moeder
was zeer gecharmeerd
van die Hollandse
coureur die zo beschaafd
praten kon,
op de avond
van 21 juli 1968
schreef ze hem
een brief
waarin ze hem
uitgebreid feliciteerde
met het winnen
van de Tour,
het standaard kaartje
waarmee Jan haar
bedankte
heeft tot haar dood
ingelijst
op het dressoir
gestaan,
een bron van ergernis
was het voor al wie
met van Springel
was begaan
Zou het waar zijn
dat hij zijn hond
naar Merckx
had vernoemd?
de Tour winnen
én de Kannibaal
verslaan
dat is waar hij
van droomde,
dat hij won
in het jaar
dat Eddy voor
Giro en Vuelta
koos
ach, het lot was
zelden
zijn bondgenoot,
geen wonder
dat hij op z’n 48ste
alle treurnis
uit z’n gedachten
schoot
Dolle Ferdi reed slingerend
de cols af en moedigde
zichzelf tijdens de koers
luidkeels aan,
misschien schrok Bartali
er in 1950 zodanig van
dat hij na de Pyreneeën
ijlings vertrok,
het gaf
de arend van Adliswil
vleugels van geel,
welke combines hij
op weg naar Parijs
arrangeerde
én of hij zich
aan zijn woord hield
is niet bekend,
Wim van Est wachtte
na een Bordeaux – Parijs
vele jaren tevergeefs:
van de