Vrijdagavond heen.
Zaterdag en zondag fietsen.
Zondagavond weer terug.
Het is fietsdag één van m’n eerste Ardennenweekend met vrienden.
De kater van de avond ervoor is nog lang niet weg. Maar na een kopje koffie en een croissantje voel ik me dikke prima.
‘Neem nou eten mee voor onderweg’, wordt me geadviseerd.
‘Nee man, niet nodig. We gaan twee uurtjes fietsen. In de rust van m’n
“Trekke, Douwe!” De 7-jarige Douwe staat met een touw in zijn hand in de achtertuin. Het andere eind heeft Jelle, z’n twee jaar oudere broer, om de hoogste tak van de appelboom gebonden. “Trekke, Douwe!”, is het devies. En trekken dat deed Douwe, de appels vielen massaal naar beneden. Douwe bleef trekken, en trekken, en trekken. Totdat z’n handen ervan
“Ah, je bent wielrenner? Dan zul je wel veel pasta eten of niet?” Ik ben de tel kwijt, wellicht is het ook niet meer te tellen, hoe vaak je die vraag als wielrenner gesteld krijgt. In het bekrompen beeld van de buitenwereld krijgt de wielrenner niets anders voorgeschoteld.