Vorige week heb ik Tyler Hamiltons psychothriller The Secret Race in twee avonden verslonden. Ik heb geen moreel oordeel over het gedrag van Hamilton en zijn collega’s. Doping, het hoort erbij. Iedere renner voor zich moet beslissen of hij z’n leven wil riskeren voor een portie
Weinig waar ik zo’n gloeiende hekel aan heb als de herfst. Ja, aan de Ronde van Lombardije misschien. Overschatte koers. Vaak ellendig rotweer, even vaak een voorspelbare winnaar. Wiedes: slechts drie renners hebben half oktober nog zin om 260 kilometer te koersen. Kansje van drieëndertig een derde procent dus.
Nou nou nou. Spannend, hoor.
Ik hoor het Gary Lineker al zeggen: de
Een zondagochtend in oktober, bijna 33 jaar geleden. Mijn vader reist af naar het WK in Valkenburg. Ik ben net vijf, en mag niet mee. Te gevaarlijk, zegt papa. Ik geloof hem.
Jan Raas wordt wereldkampioen, tot grote vreugde van de tienduizenden fans die zich op de Cauberg hebben
Oktober 2002. Het najaar is herfstachtiger dan ooit. De relatie met mijn middelbareschool-vriendinnetje loopt spaak na een jaar of tien. Ik bivakkeer maandenlang op een raamloze zolderkamer met gaten in de houten vloer, breng de was naar vrienden of mijn ouders, en eet iedere avond macaroni met smac en kaas. In m’n uppie, op de bank voor de tv. Life
10 November 2014. Het is koud, waterkoud, deze vroege zondagochtend. De ijzige mist hangt in flarden boven de velden. Uit de natte nevel duikt hier en daar een eenzame boerderij op. Een vermoeide hond blaft. Het geluid draagt niet ver. De Achterhoek is leeg en verlaten. En daar zal
Ik woon en werk op een steenworp afstand van de finish van de Nijmeegse Vierdaagse. De voorbije week kon je mij al ’s morgens vroeg langs het parcours aantreffen. Klappend, juichend, roepend. En natuurlijk: mee rennend met de koplopers. Verkleed als verkeerslicht, condoom of Superman.
Ik vind de Vierdaagse