Ik ben bang. Doodsbenauwd. Stel: de comeback van De Witte Sok (ja, heren, hij mag weer) brengt het balletje aan het rollen. De gevolgen zijn niet te overzien. Doemdenkt u even mee?
Worst case scenario: er duiken straks weer renners in het peloton op met donkere wielersokjes.
Vergeet Emma, Noorse barbies en alle andere lekkere meiden. Ik ben verliefd op een man. Een wielrenner. Het is niet Titi Voeckler, zeg ik maar vast. Nee, het is een Spanjaard en hij draagt dezelfde voornaam als ik.
Michael Boogerd zag altijd zwarte sneeuw als ‘ie moe was. Ik lekkere meiden in minuscule en/of nauwsluitende pakjes. Echt waar.
Zomer 2007. Ik fiets een rondje om een Noors bergmeer. Rustieke omgeving, frisse lucht, schilderachtige houten huisjes en bootjes, maar verder geen ene moer te beleven. In elk geval
Het overkwam me dit najaar in Madrid, in het Museo Thyssen-Bornemisza. Plots stond ik ‘oog in oog’ met een schilderij van Vincent van Gogh. Nog geen meter van me verwijderd hing een meesterwerk dat ik kende uit boeken, van tv, van internet. En hier, op een doodgewone dinsdagochtend in een doodstille zaal van een relatief klein en onbekend museum, kon
Een paar jaar terug nam een collega me mee naar Gerwen. Daar was de streep getrokken van de vijfde (of zesde, of vierde) etappe van Olympia’s Ronde. Mijn collega, geboren en getogen in het dorp, kende alle 659 inwoners. Hij had vip-kaarten geregeld.
Het was dinsdagmiddag, half drie.
5. De witte kippenborst en de kale benen
Heel lang heb ik gedacht dat wielrenners vrouwenmagneten zijn. Ik trainde me suf en schoor mijn benen (wie mij wel eens gezien heeft, weet welk een afschrikwekkende klus dat is) met in mijn gedachten het meisje op wie ik verliefd was. Mijn vrouw (overigens niet dat meisje) heeft deze droom zonder mededogen