Ik heb moeite met een fenomeen dat al decennialang bestaat in de grote rondes maar waar vrijwel nooit over geschreven wordt.
De bonificatieseconde.
Soms kun je ze (het zijn er altijd meer) onderweg winnen, soms aan de meet. Vandaag ook weer: de nummers 1, 2 en 3 op Pla d’Adet krijgen 10, 6 en 4 secondes cadeau. Er zijn mensen die zeggen:
Waaiers. Het is een veel bewierookt fenomeen. Logisch want het zijn prachtige beelden, al die diagonale treintjes her en der over het parcours. Treintjes waarin iedereen tot het gaatje moet – ook de superkampioenen.
Het is ieder voor zich – een soort individuele tijdrit, maar dan in groepjes. (En nee, een ploegentijdrit is toch weer net anders).
Waaiers ontstaan slechts bij de
Sprintersetappe vandaag. Dan zijn er twee zekerheden deze Tour: Girmay wint, en Alexander Kristoff doet leuk mee.
Steeds als ik Kristoff door het beeld zie rijden, strijden er in mijn hoofd twee gedachten om voorrang. Ten eerste: ‘Jemig, die is ook niet echt lekker afgetraind.’ Meteen gevolgd door: ‘Zo zie je er zelf ook uit op een racefiets, gast.’
Dat laatste bleek
Als ik ziek ben, kan ik me niet voorstellen dat ik ooit beter word. Echt geen flauw idee meer hoe het voelt om niet ziek te zijn.
Ik kan uitstekend ‘in het moment zijn’.
Hetzelfde gebeurt voor de televisie, kijkend naar een zwoegend peloton. Col de Néronne, vandaag. De weg loopt omhoog en plots wapperen ze er allemaal af.
Dunne schijt langs de
Saint-Amand-Montrond. De meeste mensen passeren dit stadje zo snel mogelijk, op weg naar zonniger oorden. En terecht: er gebeurt niks.
Nou ja, niks. Ruim 32 jaar geleden kwam er een klein kereltje ter wereld dat zich inmiddels tweevoudig wereldkampioen mag noemen. We hebben het natuurlijk over Julian Alaphilippe.
Prima coureur hoor, maar ik ben om een andere reden gefascineerd door deze man.
Inderdaad:
Wie niet van gezeik houdt, stopt nu beter met lezen. Want er wordt wat afgezeken in de Tour. Neem de rit vandaag. Daar staat de geletruidrager in de berm. Achter hem vliegt een collega met driedubbele axel het maisveld in. Pogi blijft cool, houdt de ogen op De Straal.
Belangrijk, ook al zijn trui en broek geel.
Renaat: ‘Dat moet je durven,