‘What am I? I am a champion’ staat er in witte letters op de zwarte carbonfiets die tegen het nadarhek leunt. Bewonderende blikken van de omstaanders op het middenplein spatten er vanaf. Het is de pistefiets van Gijs Van Hoecke (21). De voorbije week
Niet de angst voor de spuit, of de mogelijke dopingschande hield mij twaalf jaar geleden tegen om aan epo en groeihormoon te beginnen. Nee, het was dúúr. Ik had geen duizend euro teveel en durfde mijn ouders of mijn vrienden niet vragen mij dat geld voor te schieten. Dat is niet de juiste reden om van doping af te blijven.
Leeswaarschuwing: dit verhaal is niet geschikt voor jeugdige lezers van hetiskoers.nl. Ook als u aanstoot neemt aan expliciete taal, klikt u best weg. Dit verhaal is waargebeurd. Om de identiteit van de betrokkenen te beschermen, zijn er enkele details gewijzigd.
Dit is het verhaal van een renner die altijd wou winnen. Het maakt niet uit hoe hij heet. Zoek niet uit
Laatst lanceerde Adri van der Poel nog een oproep om over de toekomst van het veldrijden na te denken, en dan vooral over de moordende wurggreep van het succes van de sport onder de Vlaamse kerktoren. ‘Maar blijkbaar is de veldritwereld niet rijp voor vernieuwing’, liet ‘VDP’ optekenen
Nog één bocht. Een linkse. De dijk op en dan nog vijftig meter vlak. Daar lag de finish. Ik zag van ver mijn grootvader staan. Hij deed altijd hetzelfde als ik eraan kwam: hij trok zijn broek een beetje op, schudde ermee zodat de plooi goed zat, zakte